ruhunun istediği özgürlük seviyesine bedeninin ulaşamamış olmasından yakınan, yakınırken söndürmek üzere olduğu sigarasıyla yeni sigarasını yakan, orta yaşlarda, barda tanışılan insan söylemi. nasıl tanıştığımızı bilmiyorum. sanırım bir tanışma olmadı. sadece yan yana düşmüştük ve bir şekilde yalnızlığımız bizi birbirimize itmişti. o anlatma ihtiyacı içinde olan taraftı bense dinleyicisiydim.
böyle bir süre süre konuştuk. kadınlardan, üzen kadınlardan, mutlu eden ama aptal olan kadınlardan, kadın olmaktan. kadın olmak istediğini söylemişti. kadın ve orospu olmak istiyordu. aslında olmak istediği şey seks karşılığı para alan bir kadın olmak değildi. para almayacaktı ancak toplum onu yine de orospu olarak görecekti. toplumun orospu deyip aşağıladığı bir insan olmak istiyordu. sadece anlık yaşanan zevkin peşinde olan, mutluluğu bu şekilde yakalamış ve hiçbir şeyin üzemeyeceği bir insan olmak istiyordu. hayalinde canlandırdığı orospu hayatı buydu.
ona "peki ya ruhun ne olacak?" diye sordum. bedenini tatmin etmeye çalışırken ruhunu ne yapacaktı? yaşamak istediği orospu hayatı tıpkı şu an yaşadığı piç hayatı gibi ruhunu zedelemeyecek miydi? "romantiksin çocuğum" dedi bana. başta bozuldum ama elden ne gelir? kabul ettim. fazla genç ve fazla romantiktim. bazı ruhlar zedelenmezdi ve sahip olunabilecek en güzel ruh bir orospunun ruhuydu.
taşlaşmış kalbiyle bu zevk düşkünü orospunun mutlu olmak dışında yapabileceği hiçbir şey yoktu. ve yapması gereken tek şey seviştiği adamları uyandığı anda aklından silmekti. çünkü anılarla yaşayamazdınız.
anılarımı geride bırakıp, aklımdan tamamen silerek yalnızca içinde bulunduğum an için yaşamayı düşündüm. bunu beceremeyecek kadar sorumluluk bilincine sahip olduğumu fark ettim. tıpkı o adam gibi açtı ruhum özgürlüğe ve tıpkı onun gibi bedenimin esiriydim. bedenimin hapsolduğu sınırlar içinde yaşamaya mecburdum ve bu sınırları yok edecek gücüm yoktu.
bir yaşam hakkı daha diledim. buna yedek yaşam diyorum. bir yaşam hakkım daha olsaydı hayal edebildiğim kadarıyla kötü bir insan olurdum. insanlardan ve kokuşmuş değer yargılarından kendimi soyutlayıp gerçek olan tek şeyi yapardım. kötülüğü.
kötülüğün içinde barındırdığı samimiyeti seviyorum. iyilik gibi statü kaygısıyla yapılamayacak olması hoşuma gidiyor. kim ne der? korkusuyla davranmaya son vermek, insanların hakkımda vardığı fikirlere aldırmamak büyüleyici olurdu.
çocukluğumuzdan bu yana hapsolduğumuz bu değer yargıları olmamız gereken insan olamamamızın tek nedenidir. ve bir de korkumuz var toplumdan ve toplumun çizdiği sınırlardan korkmamız. korkmamız gerektiği öğretildiği için korkuyor olmamız.
çizilmiş tüm sınırlara inat o adam orospu olmak istiyordu. ama korkaklığı yüzünden bunu başka bir hayat talep edip o hayata yükleyerek gerçekleştirmek amacındaydı. anlık mutluluk felsefesinin peşine düşmek için yedek bir hayat talep etmeyecek kadar cesur bir insan var mı bilmiyorum. bildiğim tek şey o adamın nefes aldığı dünya yaşamaya değer.
