günümüz dünyasında yirmi yaşın üzerindeysen pek de inanmadığın bir görüştür. Ufacık bir çocukken babalarımızın dünyanın en güçlü insanı olduğuna, ayın dede olduğuna, sadece şeker yiyerek yaşayabileceğimize, on yaşına kadar birlikte oynadığın arkadaşınla ömür dost kalacağına, ilk hoşlandığın ama aşık olduğunu düşündüğün kızla evleneceğine inanırsın. Kısacası dünya iyi bir yerdir gözünde. Ama büyürsün gözündeki perde açılır insanların maskesinin altını görürsün, kimi ailesine kimi de tanrıya olan inancını yitirir. Ve sonunda anlarsın. Yanılmışım...
Arada bir balkanlardan gelen soğuk ya da sıcak hava dalgasının etkisiyle hissettiğim durum. Sanırım alışmakla bir alakası var. yaşamaya çalışmak ve insanın yaşamı boyunca o "umut" hissinin hiç tükenmemesinden kaynaklanıyor.
cennetin de cehennemin de bu dünyada yaşandığını düşündüğüm için, 'sadece' düşündüğüm şeydir. insanlar olmasa iyi bir yer olduğunu söylerdim amma velakin, inanmak çok ters arkadaş.
