üzüldükten sonra, aslında hiç üzülmeye değmeyecek birini anlayıp, boştan yere üzüntülerini rafa kaldırmış olan insandır. üzüldüğün üzüldüğün ile kalır ama en azından neden üzüldüğünü anlamış olursun. daha doğrusu üzülürken buna değmeyecek olduğunu da. için içini yemezsin yani. bu da en tabii özgürlüktür bence insan psikolojisinde.
allah'ın kulu olduğunun idrakinde olup başka tüm kullukları reddeden insandır. paranın, karşı cinsin, statükonun vs. kulu olmayı en büyük tutsaklık sayandır.
