Aptal yerine konulduğunu anladığın an oluşan his.
Ben bir ad veremiyorum.
Çok karışık ve hızlı bir şekilde, duygu deryasında boğulacak gibi oluyor insan. Bir yandan kendine kızıyor, bir yandan karşı tarafa. Yetmiyor göğsüne bir ağırlık biniyor, nefes alamaz hale geliyor, boğazında bir yumru ne kadar ağlarsan ağla rahat nefes aldırmıyor. Bir müddet sonra tükenip yorgun düşünce nefret sarhoşluğuyla sızıyorsun. Uyanınca daha acı olanı ise; bomboş buluyorsun kendini. Umudun, hayallerin, sevgin, ilgin, karşı taraf için attığın her adım meğer zaman kaybı ve anılarına vurulan bir kırbaçmış. Sana kalan; izler ve o izlerin hissettirdiği adını koyamadığım his işte.
Ardından, ciğerin yanarak bir ah gönderiyorsun göğe...
er ya da geç yerini bulur elbet.
hayattaki en değer verdiğin insanı kaybetmek ve bir daha asla kimse için bu kadar üzülemeyeceğinin farkındalığına erişmek.
bunun beraberinde getirdiği diğer bir his ise 'bir daha beni hiçbir şey üzemez, bunun ötesi yok hissi'; ve işte tam da bu noktadan sonra daha güçlü hissetmeye başlıyorsun. çünkü; bir daha öylesine sevip kaybedeceğin hiç kimse olmayacak, çünkü; üzüntünü en zirvede yaşadın ve bitti, çünkü; bunun ötesi olamaz.
Bence emek ve sevgi verip büyüttüğünuz bir çiçeğin solmasidir. Bu çiçek bir es , sevgili , arkadaş ya da evlat olabilir. Siz onun üzerine titrerken , kalben ve bedenen ona kendinizi feda edecekken onun sizi yok saymasidir. Bu insanı yaralar.
