insanların karşısındakini dinlemekten aciz olmasıdır.
bir derdinizi anlatacak oluyorsunuz, "aa bana da şöyle olmuştu..." diye başlıyor. tamam güzel, belki iyi niyetlisin de ama sana da olması benim niçin içimi rahatlatsın? ihtiyacım olan belki iki tatlı söz, bir sıcak sarılış...
ya da "beterin beteri var"cılar. herkesin bir sorunu var tamam, kabul ediyorum. benimkinden daha büyük sorunları olan binlerce insan var. ama onların daha büyük sorunlarının olması benimkini anlamsız ya da önemsiz kılmıyor, kılamaz.
ismini vermek istemediğim bir kitapta da dendiği gibi: insan başına gelen bir felaketin önemsenmesini ister.
benim isteğim önemsenmek dahi değil, yalnızca saygı duyulması.
O kadar çok şey var ki aslında. Kanser hastası insanlar, fakir ve aç insanlar, savaşta suçsuz yere ölen insanlar, hepsinin acısını çeken çocuklar...
Daha çok sayılabilir ama en acısı da bunları bilip de hiç bir şey yapamamaktır bana göre.
başına gelmedikçe tam anlamıyla hüzünlenmeyeceğin şeylerdir. şöyle de tanımlasak olur, hüzünlenirsin ama o hüznü ömür boyu taşıyamazsın ve neticesinde bu dünyanın en hüzünlü şeyi olmaz.
Bir zamanlar çok yakın olduğunuz insanlarla aranız bozulduğunda bir yabancı olmak hayatındaki gelişmelerden birhaber olmak ölümün aldığı sevdikleriniz aklına geldiğinde buruk bi şekilde gülümseyerek hatırladığını farketmek.
