aynaya bakıp, solgun bir resme, kırık bir dala bakar gibi bakakalan, kendinde güzel bir taraf, hoş bir seda arayan her birimiz, bir zamanlar dünyanın en güzel çocuklarıydık.
top model of the world birinciliği var herbirimizin.
iki jurili bir yarışmayı birincilikle bitirip, tek juriden ömür boyu geçer not alamamak kaderine saplantımız var adeta.
aynaya birkez de o iki jurinin gözüyle bakmayı denesek her şey çok güzel görünecek ama ne mümkün.
juriler yan yana olurdu bazen, bazen ayrı ayrı ama karar hep aynı.
sıcacık bir iç titremesiyle olur alırdı, şimdi beğenmediğimiz kaşımız gözümüz, elimiz ayağımız.
annelerimizden, babalarımızdan ve onların düzenlediği best model of the worldlerden bahsediyorum.
hani benim kızım prenses maşallah, benim oğlum bir tanelerden bahsediyorum.
ne güzel zihinleri varmış değil mi?
otu, boku çeksek, kafamız bir dünya güzel olsa onlar kadar güzel göremeyiz kendimizi.
bir çin atasözü der ki;
''bütün dünya üzerinde bir tek güzel çocuk vardır. bütün annneler de ona sahiptir''
ne kadar da güzel bir algıdır o öyle.
çinde de aynı, sibiryada da.
insanın kendine anne baba olası gelmez mi böyle eşsiz bir algı karşısında.
keşke ne kadar eşsiz, ne kadar güzel, ne kadar değerli olduğumuzu en az onlar kadar anlayabilsek.
hayatta hiç çirkin kalmadığı gibi, hiç bir çirkin algı da kalmazdı.
dünyanın en güzel çocuklarıydık bir zamanlar ama en çirkin ördek yavrusu hangimiz, şimdi onun kavgasındayız.
kavga içimizde.
dışarıdan gelen seslere öfke ile kapıları kapatsak da, çirkinliği dışta reddetsek de, içten içe en çirkin benim diye avaz avaz bağır mıyormu her birimiz.
işte o hezeyan anlarında annelerimize sarılalım hep birlikte.
ya sıcak bedenlerine, ya solmaz hatıralarına.
unutmayalım ki dünyanın en güzel çocuklarıyız hÂlÂ.
