sanırım big bang ile doğumu gerçekleşen evrenin en güzel çocuğunun yani dünyanın sahipleri olan biz canlıların hikayesidir.
insan denen varlığın ne kadar vahşi duygular barındırsa da içindeki en saf duyguları dil denen mucizeden damıtıp şiir haline getirebilmesidir dünyanın en güzel hikayesi...
bunca kaos ortasında hala dünyaya gelebilen bebeklerde umudu görebilmektir...
bir kedinin tüylerine tüm sıkıntıyı gömebilmek, mırıltılarında en güzel senfoniyi dinleyebilmektir.
cinayet, vahşet, savaş gibi konularda ustalaşan insanın sevgi gibi asla bir benzeri yapılamayacak şeyi icat etmesidir.
her sabah kömür kokusu dolu havayı ciğerlerine çekerken "ohh miss gibi" kelimesinin saf bir yürekle ağızdan dökülmesi, tankların önüne elinde poşetle tek başına dikilebilmektir bu hikayenin en güzel bölümü.
her şeye rağmen bir çay sıcaklığında bakabilmek, eldeki son ekmek parçasını yer gibi dikkatle öpmek sevgiliyi, bir küçüğü 50 kuruşluk şekerle sevindindirebilmektir...
soğuk gecede sıcak yorganı kucaklamak gibi sarılmak birbirine, her şeyi anlayabilmek isteği kadar tutkulu yaşayabilmek, buğulu gözlüklerin ardından bakar gibi bakabilmek gerçeklere, ağlamak ve gülmektir yeni doğan bir bebek sıcaklığında bu dünyanın en güzel hikayesi...
