kendi dünyamız ölüyor. insanlığa açılıyoruz. içimizde barınan duygularımız herkesin dilinde şimdi. dünyamız ölürken son kez uğurlayan biziz. her şeyi bilen herkes yok yanımızda. o masum düşünceler bir bir gürültüden patlayan beyinlerden akıyor. duygusal atıklarımız iç dünyamızı köreltti. ne oldu aşkımız, acımamız, sevgimiz.. kalıntılar neden kalbin verimini tıkadı. dünyamız ölüyor ve hiç bir şey yapmıyoruz.
kişinin içinde bulunduğu veya kendi yarattığı dünyanın bütün barındırdıklarına ortaya saçmış ve korunmasız olarak ortada bırakmış olmasıdır belki de. değerlerin ellerden kayıp gitmesi, gözümüzün önünde duran konular, sorunlar yerine geçici, sahte konularla kafayı bozmamız da olabilir belki.
