genel olarak düşününce ve şu anki durumumuzdan kaynaklı birçok sebepten yalnızlığı ve bir başınalığı seven çoğunluk var. buna bende dahil. ama istediğimiz zaman yalnızlığımızdan sıyrılma imkanımız, kendimizi anlatabileceğimiz, bizi iyi hissettiren insanlar var.. hiç bir insan olmasa ve tek ben olmuş olsam, her konuda bilgi sahibi hatta ustası olmam gerek..
( ) yemek pişir
( ) tamir yap
( ) gezmek istediğin yerlere yaya gidilmiyor, hatta karadan hiç gidilmiyor - gemi kullanmasını bil, uçak pilotluğunu kendin yap.. vs.
( ) hasta oldum doktor yok. sınav olmadığı için şanslıyım tıbbı istediğim gibi okurum. ( okuyana kadar yaşarsam ).
aslında okunulduğunda o kadar saçma ve ne alakalık geliyor insana. ben bile yazarken kendime dedim bunu. ama cidden, koskoca dünyada teksin. sadece olduğun yeri göreceksen şuandaki gibi, neylersin koskoca dünyada tekliği.. oksijensiz yaşayamayan ciğerlerine rağmen, bol oksiyenden boğulur insan..
an, an herkese olur elbet. kimse olmasa ne iyi olurdu, müthiş bir dünya yaratırdım kendime.. gibi düşünceler oluşur elbette. sadece kendinin gördüğü, yaşadığı dünyan müthişmiş, ne olacak.. bu şey gibi, (kızlarda olur genelde) çok sevdiğin bir elbiseyi alırsın. o kadar seviyorsunki ve cidden yakıştı üzerine, sonra erkek arkadaşına göstericeksin heycanla ama daha o görmeden yırtılır yada birşey dökülür kullanılmaz hale gelir, ve o elbise ne kadar güzel dursada üzerinde,yakışsada sana, bunu sen bildiğin halde o hiç görmeyecektir.. yani, bir halta yaramaz belindeki kıvrımın o saatten sonra.
