son günlerde yaşadığım olayları bir araya getirince aklıma gelen en mantıklı olasılık. şimdi mesela işten çıktım, akşam eve geliyorum değil mi. e5 tıkalıdır. şansıma öyle değil mi. ertesi gün yan yolu denerim, o da tıkalı. bak şimdi. 5 şeritli e5'ten ilerliyorum, garanti olsun diye de ortadan gidiyorum. orta şerit ilerlemiyor. dur lan diyorum bir sola geçeyim, bu sefer o tıkanıyor. daha demin soldan yardıra yardıra giden cesur şoförler, ben onların arkasına geçince birden centilmenleşiyorlar, gelene geçene geç diyorlar. herkes adeta benim önümdeki aracın önüne geçiyor. diğer şeritlerdeki araçlar hızla ilerliyor, ve hoop benim önümdeki aracın önüne. sonra biraz şeridin dışına kayıp bakıyorum, ne var bunun önünde diye. hiç bir şey yok. sadece adam öylesine yaylana yaylana gidiyor. neyse diyorum şunu geçeyim de rahat edeyim. tam sollayacağım ya, demin istanbul'un yarısına yol vermiş olan centilmen sürücü, birden bire ayılaşıyor ve başlıyor köklemeye. geçeceğim geçemiyorum, yanına gelip el kol işareti yapıp basıyorum kalayı. oruç oruç. neyse olsun ama, hak etti sonuçta. yolun kenarında bir araç bekliyor ve ben sağ taraftan dönmeye karar verdiğimde, o da sağdan sola doğru hareket ediyor. park yapmaması gereken yerden kalkıyor, bir de el kol hareketi yapıyor. resmen kasıt var. niye işte, sırf ben kaza yapayım diye. diğer insanların 20 katı emek ve düşünce sarf ediyorum, ve elime diğer insanların yüzde 5'i kadar ancak geçiyor. mesela 20 tane piyango bileti alıyorum ve çıkmıyor, öte taraftan göbeğiyle basketbol oynayan adam tek bir bilet alıyor hooop bilmem kaç yüz milyon dolar.
siyasette de böyle. mesela birini destekliyorum, kaybediyor. gene destekliyorum, gene kaybediyor. mesela özal'ı görmüş adamım, her seçimi kazanıyordu, dur bi destekliyim belki ekmek çıkar dedim, adam ilk defa seçim kaybetti. sonra gene siyasette denedim böyle, kimi desteklediysem o kaybetti. arada değiştiriyorum, kazananı seçiyorum, benim desteklediğim bu sefer kaybediyor. bu sefer ama kesin dedim gene birilerini destekledim, aklı başında bir siyasetçiye benziyordu, hem partisi ülkeyi tek partiden getirtmiş, tüm güç ellerinde. yargı, emniyet, ordu, her taraf ellerinde. illa bir yeden ekmek çıkar. yok, kaybetti. sonra dedim bu sefer de destekliyim, hiç olmazsa iktidardan değilse de yargıdan eğitimden emniyetten bir yerden ekmek buluruz. yok lan işte, onlar da gitti. iktidarı alan hepsini aldı. dedim ki ya bu iktidarın başındakine kim oy verecek, adamdaki tipe bak, zekaya bak. yok lan adam kazandıkça kazandı. ben ona oy vermedikçe, o komedi gibi adam kazanmaya devam etti.
ben anladım, bu dünya hayatı sadece ve sadece bana gıcıklık etmek için kurulmuştur. bunun bir geri dönüşü olacak elbette. bunların hesabı sorulmalıdır. pardon, kim kimden hesap soruyordu, hatlar gitti geldi birden.
