özellikle işe giderken ya da iş dönüşlerinde duyulan monotonluk hissinin tetiklediği yabancılaşma duygusunun tesiriyle, kendini aktif, etrafındaki nesne ve kişilerle karşılıklı etkileşim içerisindeki gerçek bir suje olarak değil de, bir filmin dış mekan görüntülerine bir biçimde sızmış, girmiş bir seyirci gibi hissetmek, görünmez olduğunu tahayyül etmek.
başınıza gelen üzücü olaylarda seyircinin de sizinle beraber ağlayıp ağlamadığını merak etmenize sebep olur. Uzun süredir işsiz, alkolik bir senaristin senaryosunda sanırsınız kendinizi. Hiç öpüşme sahnesi yoktur filmde. Mutlu son umuduyla metrodan inip vapura binmeye devam edersiniz.
