Şöyle yapardım böyle yapardım hepsi fasa fiso. o an gelse hepimiz göt korkusundan ne yapacağımızı şaşırırız. şahsen ben öyle olurum. yani ölümden korkmaktan mı değil. o felaketi görmekten korkarım. geleceğe dair tüm hayallerimin boş olduğuna üzülürüm. dünyanın zevklerini henüz tadamadığıma üzülürüm. daha keşfedecek bir şürü şeyi keşfedemeyeceğime üzülürüm. ailemi, sevdiklerimi, alıştığım her şeyi sonsuza kadar göremeyeceğime üzülürüm. yani o ana kadar ağlarım. sevdiklerimin yanında olurum.
acısız olacaksa eğer tek başına ölmekten daha güzel olabilirdi hep birlikte yok olmak. nasıl olsa bütün dünya gidiyoruz, arkada bırakılacaklar yok. gidenlerin arkasından yas tutacaklar yok. ben öldükten sonra acaba dünyada neler olacak merakı yok. bir de hep birlikte olmanın verdiği korkuyla karışık heyecan ve güven duygusu var. sanki bir kahraman çıkacak kurtaracakmis gibi. ne bileyim, mesela normalde karanlıktan korkan bir çocuğun kalabalık bir evde elektrik kesildiğinde bundan heyecan duyması ve oyuna çevirmesi gibi bir şey. ama gerçekten yalnız ölmekten çok daha güzel olurdu ölüm bilinmezligini bütün dünyayla kesfetmek.
hiçbir şey yapmaz, bir miktar korku ve heyecanla olacakları izlerdim sanırım.
