çoğumuzun anlık duygusal bir tepki sonucu oluşturduğumuz, ancak bir çok insanın her daim aklının bir köşesinde bulunan düşüncedir. insanların vahşiliğinden, bencilliğinden, sınıflardırmalarından ötürü dünyanın yaşanılabilirliğini yitirmiş olmasıdır.
kimilerinin bir damla su için mücadele ettiği, kimilerinin altında ferralilerle dolaştığı, kimilerinin bir kahveye 10 tl verdiği, kimilerinin ise 10 tl için akşama kadar ter döktüğü bu dünyada hayat soyut olarak artık bitmiştir. dünya sadece %1 lik insan nüfusu için var; onlar için dönüyor bu portakal, onlar için debeleniyor onca insan; işçi, köylü, emekçi...
ne yazık ki öyle. bu savaşlar, bu kanlar, bu bombalar hep onlar için. ne zaman gelecek aklımız başına, ne zaman isyan edeceğiz bu düzene ama iş sizde bitmiyor. zira sizler rahat koltuklarınızda bir şeyler söylemek için varsınız. bir şeyleri anlaması gereken sizleri ayakta tutan işçilerdir. sistemi var eden, düzeni oluşturan kitlelerdir, ama ne yazık ki umut bitmiştir; insanın vahşiliği umutları tüketmiştir...
insanın yaşama layık bir varlık olmaması.
yaptıklarımız ve yapmakta olduklarımızla hakettiğimiz önerme.
insanın egosunu doyurabilecek bir gezegen olduğuna inananız varsa buyursun gitsin.
