geçici ayrılıklar bitip de, kesin ayrılık geldiğinde kurulan cümle. umut edilmeyen, beklenmeyen, telefon çalsa da açılmayacak olan son çizgi, son durak.
--spoiler--
Ben Seni Seviyordum Sen Bilmiyordun
Sana uzak kentlerden birinde, zamanın bir yerinde,
Seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi
Onca zamanın üstünde , eskimeyen bir düşüncesin şimdi
insan her gün anımsar mı aynı gözleri
Seni seviyordum ve senin haberin yoktu
Saçlarını izliyordum uzaktan
Kulağın arkasına düşüşü ve burnun
Herkesten başkaydı işte
Güldüğün zaman , yukarıya bakardın
Yukarıya kalkan başın ve gülen gözlerin vardı , ne güzeldiler
Sen bilmiyordun ve ben seni seviyordum
Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler; duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu, Geri dönüyordu çoğalarak
Senin sesini duyduğum masalarda , erteliyordum her şeyi , her şeyi erteleyişim oluyordun , kalp ağrısı oluyordun , birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun
Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk
Dönemeçler geçiyor , köprüler göze alıyor ve bazen tekin olmayan sular üzerinden atlıyorduk , cesurduk Ufuk çizgisi maviydi , gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller Ben seni seviyordum , sen bilmiyordun
Sevinçlerim oluyordun ara sıra , sen hiç bilmiyordun
Sonra herhangi biri oldun , bütün sevinçlerim bittikten sonra Yağmurlar yağdı , serin Haziran akşamları Derken bir gün uzaktan gördüm seni
Saçların bana inat , başın her şeye meydan okuyarak işte yine aynı , kalbimi acıttın Her zamanki gibi değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun
Şimdi bunları anlatsa sana birileri , kim bilir
Ya da boşver bilme en iyisi
Her sözümüz dudaklarda gülüş oldu, dönmek ihtimali yok artık , o gülüşler düş oldu
--spoiler--
Murathan Mungan
