Çocukluğumda Aydın'ın küçük bir ilçesinde yaşardık. Küçük ilçe dediysem de o zamanlar sadece lunaparkla kıyaslayabilirdim küçüklüğünü. Lunapark olmayacak kadar küçük işte..
Bir yaz aile dostlarımızın yanına tatile gitmiştik. Deniz çok maviydi, bir çocuğun bildiği en koyu mavi gibi mesela... Benimse aklımda ne deniz, ne tatil var. "Lunaparka gideriz değil mi?" diye sorup duruyorum. Nedense içimde bir dönme dolap sevdası, televizyonda çok güzel görüyor çünkü... Çok yükseğe çıkıyor böyle, babamın boyundan da yükseğe..
Bir akşam yola çıkıyoruz, akşam gezelim diye, babamları da ikna etmişim lunaparka da gideceğiz.
Arabada çok heyecanlıyım, sürekli dönme dolabı düşünüyorum. Ağzıma da dolamışım dönme dolap, dönme dolap...
Neyse, sonunda vardık lunaparka... Dönme dolap yokmuş lunaparkta, uzaktan da görünmüyordu zaten. Lunapark dediğin uzaktan görünür, hatta ilk dönme dolabı görürsün, filmlerde hep öyle olur mesela..
Dönme dolap olmayınca çarpışan arabaya, atlı karıncaya falan biniyorum ama gözüm hiçbirini görmüyor. Atlı karınca canı sıkılınca gidiyor ya hani, benim de lunaparkta çok canım sıkılıyor o gece...
O gün o çocuk dönme dolaba binmedi, geçen gece rastladım sordum, hala daha binmemiş dönme dolaba, lunaparka küsmüş çünkü...
Bu hikaye büyüyünce istediği hayvan olabileceğini düşünen, yunus olmak için büyüyen bir çocuğun hikayesi. Bugün de 28 nisan, nisanlar hüzünlüdür hep. 23 nisan gösterisine aylarca hazırlanıp 22 nisanda okul değiştiren küçük bir çocuktur kendisi hem...
