Kentin uyuşumsuz çocuklarıydık
Ağlamaktan tortulaşmış gözlerini dağlayıp kendi gölgelerinden taşan
Millet muayer kürdi bestelerle top 10a girerken
Biz akortsuz enstrümanlarımızla jazz yapardık sokaklarda detone trio
-jazz yapmayınn layn! derlerdi
biz inadına cazz,
efkar bastı mıla hicaz.
Okulu asardık kitap okumak için
yol paramız olmazdı otostop çekerdik düşlerimize
güçsüzlüğümüzden güç alırdık
moral verirdik birbirimize: bak ben senden daha s.kik bi haldeyim.diye
dünyaya silah çekerkendimize doğrulturduk
her seferinde intihar ederdi kendini
beynimizde iltihap olmuş intihar düşüncesi
hayat hep kazanırdı bizi yine, yeni, yeniden
kaybetmeye abone yaşam kumarbazlarıydık
Ofsayt Osman averajla liderdi ligimizde
Aaahh! biz ne uyuşumsuz çocuklardık
kara kentin kuru kasıklarını gözyaşlarıyla terleten
ağladık mıydı çıbanlı çiçekler açardı çaylarımızda
toprak anamızın sürmeleri akardı,
biz tekrar ağlardık o ağladıkça
Dö tü başı dağıtık köstebek yavrularıydık
yılan deliklerine yuva yapan
anayasaya aykırı küfürler ederdik düzene
sanırdık ki herkes uyuyor, bir biz uyanık
her şeye anarşiktik o kadar anarşiktik ki anarşiye bile anarşiktik
bir kalktı mı hiç inmezdi ıslak orta parmağımız
kot altı evlerde oturur yeraltı mekanlara takılırdık
bir yüzü karanlık çocuklardık saçlarını yer altına uzatan
esrik başımızla eksik naralar atardık
hep ezilirdik çoğalan sesi gelince zamanın
ezilirdik, ezilirdik, eksilirdik:
siz kızmayın yüce efendimiz biz kendi aramızda ukalalaşıyorduk yalnızca, Vallaaa.
Sonra bir gün büyüdük ve uyandık kabustan
başka bir rüyaya yatmaya...
altay öktemin karakalem köşesindeki bir şiirdi. çok eskidir. yazanı asla hatırlayamadım ama şiirini asla unutamadım.
