çevredekilere zarar vermeyen çatı$ma türüdür..arada a$k'ın öldüğü çatı$madır..
a$k denen mefhum öyle illet bir $ey ki, ne kadar kapını kapasan, arkasından sayısız kilidi kitlesen, en ağır e$yayı arkasına dayasan bile, yani en basit tabiriyle kapıdan kovasan bile bacadan girendir..
"önyargı atom gibidir parçalaması güçtür" aforizmasını yenen tek $eydir belki de a$k..öyle önyargıların öyle tabuların vardır ki, kim olursa olsun, "padi$ahı gelse tanımam" dediklerin vardır..bunların hepsi a$k bacadan girene kadardır i$te..
bütün önyargıların bir anda alt üst olur, öyle bir kaptırırsın ki kendini "bu ben miyim napıyorum lan ben?" dersin..i$te tam bu soruyu sorduğun anda çatı$manın ilk hareketi ba$lamı$ olur..
ilk fitili ate$lenmi$tir artık çatı$manın..gece yatağında sürekli sorular sorarsın kendine, sürekli kendinle çeli$irsin..$izofrenle$meye ba$larsın..kendi içindeki sen'le tartı$maya ba$larsın..içindeki sen duygularını silah olarak almı$ kar$ı atağa geçerken, beynindeki sen en ağır silahları ile kar$ı koyar..
çatı$manın en hararetli olduğu anlarda, zayıf dü$ersin..yenilirsin kendi içinde, zafer kazanan gururlu bir komutan olursun..a$k'ın muhatabını her gördüğünde duyguların zaferi, eve gelip yanlız kaldığında mantığın zaferi vuku bulur..
yorulursun, yorarsın, mahvedersin, düzeltmeye çalı$ırsın, üzülürsün..
tüm bunların olduğu süreçte a$k'ı öldürürsün..çünkü bu çatı$manın galibi duygularda olsa mantık da olsa muhatabı çoktan kaybetmi$sindir..
bir sonraki çatı$maya kadar ate$kes ilan edersin, enkaz kaldırma çalı$maları için..
