Bir ölçüde aralarında bulunduğum gruptur.
Aslında duruma göre değişiyor benimkisi.
Birkaç gün önce 1.5-2 yıldır hasta olan ve ilkokul sınıf arkadaşımın annesi olan apartman komşumuzun cenazesini almak için araba geldiğini gördüm. Uzun zamandır hasta olmasının verdiği hazırlılıktan olsa gerek; pek fazla etkilenmedim, hayatıma kaldığım yerden devam ettim.
Ama dramatik sahneler izlerken, kitap okurken, müzik dinlerken duygulanırım.
ilkokulda okuduğum çocuk kitabı bambi'de, ilk sayfasında dünyaya geldiği anlatılan karacanın, bir gün annesi tarafından terk edilmesi ve son sayfada ormanın en yaşlı karacası olarak zikredilmesi ağlamıştı beni..
