doğal seleksiyondur. çocukluktan itibaren yaşanan tüm acı, tatlı anlar, ilk aşk, ilk ayrılık, sevdiğin insanların ölümü ve daha bir çok travma duygusal aşınmalara sebep olur. bu doğal bir süreçtir. önemli olan şey bu süreçte "kişilik erozyonu" dediğimiz tehlikeyi görüp önlem almaktır. bütün bu duygusal aşınmalar, çekilen acılar, yaşananan travmalar bizi "olgunlaşma" dediğimiz istasyona götürür. bence yapılacak en doğru şey hayatı olduğu gibi kabullenip, onu en güzel bir şekilde yaşamaktır...
toplumu kalitelendiren bireyi anlaşılır hale getiren ve insan olduğunu hatırlatan duyguların azalarak yok olmasıdır. bireyler dilediğini özgürce söyleyebilmeli ama bunu yaparken de en hassas anı kollamamalı zannımca.misal sen muhsin yazıcıoğlu hakkında atıp tutarken onun adını duyunca gözleri yaşaranlar vardır belki de. eleştirini yine yap ama ölüm yıl dönümü sence de yanlış bir zaman değil mi. hiç mi kalmadı insanlık namına bi duygu? hepsi mi aşındı?
