henüz ilkokula giderken kendi kendime yüzlerce defa 'çorap' dedikten sonra ulaştığım nirvana.
'çorap ne yaa' diyerek mutfaga koşup babama sorduğumu; babamın da takip eden 3 ay boyunca beni okul kapısından alıp eve kendi elleriyle getirdiğini hatırlarım.
kimi zaman insanın kendi ismini düşünürken karşılaşabileceği durumdur. sanki o sizin isminiz değildir, uzayda üretilip dünyada sürüme konan yeni bir kelimedir. her harfi bir ilginç geliverir.*
(bkz: durup dururken kendi ismine yabancılaşmak)
garip bir durumdur. bir de yanınızda ki kişi için aynısını yapın ki dünyanız daralsın. karşınızda duran kişiyi düşünün adını sürekli söyleyin içinizden ve bakın nasıl tanımıyorsunuz bir anda bu kim diyorsunuz. çok garip.
fazla sorgulamaktan ileri gelir. eklerine ayirmaktan, morphemelerine indirgemektendir o. fazla durmayin uzerinde; telaffuz ediniz ve geciniz efendim. ha bi de, bos zamani cok insan isidir. bos beles adam isi de olabilir kimi zaman.
