mesela şu anda akla gelen bir anıdır. ben 12 yaşlarındayken falan evimizin yakınında bir market vardı evin küçüğü olarak ekmek almaya falan ben giderdim. sessiz sakin bir çocuktum fazla konuşmazdım konuştuğum zaman sesim pek çıkmazdı. bir gün ben ekmek alırken peşimden markete annem gelmişti. sanırım birlikte bir yerden eve geliyorduk markete ilk önce ben girmiştim. sessizliğim devamlı gittiğim markette türbanlı kasiyer kızın dikkatini çekmiş olacak ki anneme 'bu çocuğun iq testini yaptırdınız mı?' diye bir soru sormuştu. ben o an iq testinin ne demek olduğunu bilen bir çocuk olarak olması gerektiği gibi kendimi geri zekalı hissetmedim. kasiyer kıza da kızmadım nedense. annem gerekli cevabı vermişti sanırım. annemin cevabını dinlemek için çaba bile sarfetmedim.
kahvaltı yaparken aklıma geldi. bir keresinde yalova'da artık sağlıklı yaşamaya başlayacağım diyerekten sabahın 7sinde sahil kenarında yürüyüş yapmaya çıkmıştım. güzel havanın, yürüyüş yapanların ve denizin etkisinden olacak ki aklımdan geçen bütün pozitif şeylerle hayatın aslında ne kadar mükemmel olduğunu, sevgiyle yapılan her şeyin bir gün başarıya ulaşacağını falan düşünüyordum. tam o sırada çöp konteynırlarının olduğu yerde, çöpçü amcanın sesi ile tokat yemişe döndüm.
-amina godimiin çöpleriii
Bu da böyle bir anımdır.
not: çöpleri çöp kutusuna atalım. çöpçü amcaların da pozitif düşünmeye ihtiyacı olduğunu unutmayalım.
