tanım: onlarca adam tarafından hiç bir sebep yokken tartaklanmaktır.
bir gün mezun olduğum lisenin avlusunda arkadaşlarla oturuyorduk. yanımıza yaklaşan sevimli mi sevimli(!) bir çocuk, boynunu yorgan ipiyle boğduğu ve sürükleyerek getirdiği bir köpek yavrusunu üzerimize attı. biz de bozuntuya vermeyip 'çocuktur ne yapsa yeridir' psikolojisiyle, köpekçiği sevmeye başladık. sonra garip şekilde, bir anda huylanan çocuk kudurup sağa sola saldırmaya, köpeği de öldürme girişiminde bulunmaya başladı. ben "bak amına kodumun veledine, öldürecek köpekçiği" deyip müdahaleye giriştim. hayata gözlerini açtığı andan itibaren eziyet görmeye başladığı deri-kemikten oluşması ve türlü yara berelerinden anlaşılan köpeği, hiç bir şekilde şiddet uygulamamakla beraber veledin önünden almaya çalıştım. tam bu anda, velet yine kendinden beklenmeyen gizli bir yetenekle, oscar a adaylık bir ağlama rolü oynamaya başladı.
veledin babil in asma bahçelerinden duyulabilen çığlıklarından mütevellit, bu sefer kendilerinden beklenen bir hareketle, nerden çıktığı belli olmayan 50 yarma etrafımızı sarıverdi. çocuk da bizi işaret edip "bunlar beni dövdü" demez mi? "aha yarraa köküyle yedik!" diyen ben, son akşam duası moduna geçmiş vaziyetteydim.
filmin sonu, çok şükür ki kötü bitmedi. yani aramızdan birinin kafası gözü falan yarılmadı. yaptığımız kulis ve bir nebze de olsa bölgede tanınan simalar olmamız işe yaramış gibi görünüyordu. ama yarın böyle olacağını kim söyleyebilir?
