başlığın saçma gelebileceği tahmini ile temiz bir tanım yapmam gerek biliyorum. fatih erkoç'un ellerim bomboş adlı güzel şarkısının söleri arasında yeralan ve beni düşüncelere iten cümledir.
oysa ki durmaksızın süren kavgalar meğer aşkın cilveleriymiş
odaklanmak istediğim konu şu: durmaksızın kavga eden bir çift aşkın cilvelerini mi yaşıyor acaba?
ben şahsen işin içinden çıkamadım. aklıma şöyle bir dyalog geldi;
- kamil allah belanı vversşin. topsun olum sen, zaten küçücük şeyin ühüüüüü
- hikmet bak beni deli etme kafanı patlatırım ulan gerizekalı karı. allahsız karı.
- kamiiiiil yaaaaa. nasıl tatlısın sen nasıl da aşkın cilvelerini yaşatıyor ama bana ya yeriiiim.
- hikmet gerçekten tam aradığım hatusun vesselam.
çekişme olsaydı mesele cilve de denirdi elbet. ama kavga? tartışma bile değil. bir de durmuyor. aşkın cilvesi olmak için fazla "ateşli" bir şey. tabii bu ateş tutku ateşi değil işte. yakıyor ama insanın kanını kaynatmıyor.
durmaksızın süren kavgalardan anlaşılması gereken şey, iki taraftan en az birinin ve belki ikisinin de iletişmeyi bilemedikleridir.
ben bile romantize edemediysem -ukalalık değil kişisel yergi- bu iddia pek de mantıklı değildir.
çoğu zaman kavgaların ayrılıklarla sonuçlandığına bakılacak olursa doğru bir ifadedir. hepimizin de bildiği gibi ' cilve ' nin anlamı ' naz ' dır. çok naz da aşık usandırır.
(bkz: cilve 'no'y nanayda)
bak arkadaşım ne güzel söylemiş şair anlayana cilve no diyor eğer cilve yaparsan nanayı yersin diyor ama anlamıyorsunuz ki sonra ben naz yaptım cilve yaptım anlamadı neden ayrıldık bak sen şu işe.
kavgaların dozajı ve cereyan ettiği ortamlara göre değerlendirilmesi gereken tespittir. elalemin içinde zırt pırt al takke ver külah kapışılıyorsa bir yerden sonra olay cilveden , tat tuz olmaktan çıkabilir. yoksa tabii arada biraz anlaşmazlıklar olması, ama iş fazla büyümeden barışılması ilişkiye hareket getirebilir.
