Ben bugün krep yaparken agladım. Aklıma vefat eden bir yakınımın cocuklara yaklaşımı geldi. Iyi insanlar zaten bu dünyadan net erken gidiyor. Mekanı cennet olsun.
Yolda giderken bir müzik çalar, izlediğimiz bir filmde çok sevdiğimiz bir sahne gelir tekrar ekrana, yazdığı şiirin olduğu kitap gelir gözümün önüne, bir fotoğraf bir an düşer aklıma, çalışırken neye çalıştığımı unutup canımı yakacak yanlış bir şey yaparım da gözümden bir damla yaş gelir.
Benim ağlamam gözümden gelen bir damla yaştır. Sonra dururum. Devam ederim yaşamaya.
durduk yere değil de, içerde henüz kişiye malum olmamış duyguların birikmesiyle olan durum. kişi bunu bilmediği için de durduk yere zanneder. tabi bir de müzikler de etkilidir bu konuda. melankolik ruh haline sahip insanların bu şarkılardn uzak durup rahatlatıcı müziklere yönelmesi tavsiye edilir.
bugün bi arsa gördüm arkadasla yürürken, çim vardı hep uzun. çocukluğum aklıma geldi yolun ortasında hüngür hüngür ağladım. neden sorusuna gelince bilmiyorum üstüste geldi çoğu şey. bi sendromda olabilirim ama ne sendromu bilmiyorum
Hiç başıma gelmeyen şey. Belki gelse biraz rahatlarım. Ama durduk yere demiştin, değil mi? Rahat mı batıyor acaba böylelerine? insan durduk yere ağlar mı hiç? Vardır bir sebebi illa ki. Ama yine de gerçekten ağlamaya değer mi? Mis gibi antidepresanlar varken hem de...
sıkıntılı bir durumdur. eğer bu durum süreklilik arz ediyorsa durum ciddileşmeden en yakın psikiyatr a görünmenizi gerektirir. aksi takdirde ciddi sonuçları olabilir. geçmiş olsun.
Arada bi anda yaşadığım duygu patlamasıdır. Durup dururken bir an gözlerimin dolduğu ve kendimi sıksamda gözlerimi sımsıkı yumsamda engel olamadığım durumdur.
Bu dünyanın kahrına o kadar dayanmaya çalışırsın ki sıkarsın kendini sıkarsın öyle bir an gelir ki günlerce kendinden kaçarsın dolduğunu kendin bile farketmezsin kendine yabancılaşırsın sonra öyle bir an gelir ki durup dururken bir aynanın önüne geçmek gibi olur her şey kendini görürsün ve patlarsın işte o an kendinle yüzleşmek ve ağlamak en olağan şeydir.
