Güneş bütün haşmetiyle en yakıcı konumuyla çıktığında tepeden kendini merkez sanan zatın üzerine,sanan zatın birden kendi çapına bakıp dünyaya uydun olabilirmiyim der hale gelme durumudur.
Neyse ki dünya da güneş de büyüklüklerini gösterip ilgili bu zata dünyada küçücük bir nokta olduğunu öğretirler.
insanlara tepeden bakmak,kıyafetleri eskimiş insanların yanlarından geçerken "iyy,öyy,böhüröagaf" gibi sesler çıkarmak.kendini beğenmişlik,eleştiriye kapalı olmak.emo takılıp ölmeyi düşünmek(ne düşünüyorsun lan istemiyorsan çek fişi,burdan aşağı kasımpaşa).
(bkz: ekvator çizgisini dik koyup üzerine ters oturmak)
hepimizde biraz olan ruhsal durum. Sunu desem olur mu? Bu kıyafet o ortama uygun mu ? Şekillerinde düşünürken bile bu psikoloji vardır temelde.
Kendimizi kendimiz kadar umursayan başka hiç kimse yok önce bunu kabul edelim. Sen evden cıkmadan on kere bakıyorsan kendine, çevrendekiler bir kere bakıp başlarını çevirecekler.
şımarıklık ve bencillik ikilisinin karışımıdır. hayatın o güçlü tokadını yiyen kişi, tokadın gücüyle fırıldak gibi döner ve beynindeki gri hücreler görevini yapmaya başlar.
bu duygudan muaf olanlar entry girmez böyle başlığa... tanımı altındaki entrylerde saklı olur böyle entrylerin. nasreddin hoca için öyleydi, benim için de öyle. (değil diyenlerin alınlarından öpüjem, sıraya girsinler.)
