dün itibariyle tüm ofisi dumur etmiştir. sabah işe gelindiğinde birinin masasında iç çamaşırları bulunmuştur.kimin olduğu hala bilinmemektedir, fısıltı gazetesi hızla çalışmaktadır.artık ilan-ı aşk mıdır yoksa unutulan bişey midir bilinmez efenim merakla beklenmektedir.
iş bankasının yaptıklarına bak allah aşkına ya,
ya da tamamen benim uyku sersemliğim,
yurtdışından bir arkadaşım gelecekti, yolculuk neyim başlayınca haber verecekti,
ben mışıl mışıl uyurken 08le başlayan bir numara aramış, aha dedim kaçırmışım,
sandım bizim bulgar hattını türkiye için açtırmış,
geri mesaj attım, başarısız diyor,
hay allah ya falan dedim,
aradım düşmüyor telefon,
biraz önce yine aradı, ben sanıyorum tabi arkadaş,
hi hey diye telefon açtım
karşıdaki ses
- merhaba ben iş bankasından arıyorum
öhö öhö ney dedim
iş bankası bıdı bıdı bıdı bıdı başladı bu,
ulan dedim, iş bankasının neden adam gibi 0212 ile başlayan numarası olmaz ki
kadına bir de hi dedim ya,
uykumu almadan telefon görüşmesi yapmayacağım artık.
yer izmir, dolmuştayız. bir kadın bindi yanında çocuğuyla beraber. gittiler en öne oturdular, şöförün yanına. çocuk bildiğin it, durmuyor yerinde. bağırıyor çağırıyor, eli ayağı ayrı oynuyor. en son vitese falan hamle yapınca annesi, '' şöför amca kızacak ama yapma oğlum'' dedi. çocuk sikine bile takmadı. sonra annesi şöföre dönerek ''kız ona amcası, kız ona amcası'' dedi ve şöför çocuğa dönerek ''sikerim ha'' dedi. ben müsait bir yerde indim, ineceğim yer orası olmamasına rağmen. utandım gibi oldu ama şöför sanki hepimizin içinden geleni söylemişti.
bir az önce başıma gelen olaydır. kulaklığı takmak ve müzik dinlemek amaç, sesin dışarıda olunduğu bilinmiyor tabi kulaklıktan geliyor sanırsınız. üstüne üstelik de sesini açıyorum ve ardından valide gelip uyarıyor aşırı dozda dalgınlık var sözlük.
şöyledir;
ben m... köprüsünün tam altında otobüs bekliyordum. yanıma köprü merdivenlerinden inen bir kadın yanaştı ve hizmete yeni giren metronun (benim olduğum kısmı göstererek) burada olup olmadığını sordu. ben de ona caddenin öbür kısmında, yani köprünün öbür ucunda olduğunu söyledim. sonra, yine bir adam geldi köprüden inerek. bana:
-selam aleyküm. burada metro varmış. nerede acaba?
+aleyküm selam. metro bu tarafta değil. caddenin öbür kısmında. yani, tekrar köprüye çıkıp caddenin öbür kısmına geçmeniz gerek.
-nasıl ya? metro durağı hemen burada deği mi? neden buraya yapmamışlar da yolun karşı tarafına yapmışlar?
+hayır. hemen şurada. bakın, ileride durağı gözüküyor. caddenin karşısına geçmelisiniz.
-onların ben anasını s..yim!
+...
öğle saatleri. son ses açtım teoman'dan zampara'nın ölümü'nü dinliyorum. şarkı bitmesine yakın annem mutfaktan bağırdı. ''oğlum az şunun sesini komşular rahatsız olacak'' diye. ''tamam ya nolcak onlar da dinler biraz müzik kültürleri gelişsin'' dedim. şarkı bitti ve o sessizlikte üst katta oturan hoşlandığım kız zampara'nın ölümü 2'yi açmaz mı son ses. müzik keyfim kaldığı yerden devam..
gecen aylarda arkadaslarla okuldun cıktık dolasıyoruz. ben bi yere ugramak icin durdum ve yanımdakilere siz gidin ben yetisirim dedim, bir yarım saat sonra yola koyuldum arkadasların yanına gitmek icin. o arada yanıma iki tane bol sakallı adam yanastı. ve olaylar gelisti...
+kardes kusura bakmazsan sana bir sey sorabilir miyiz?
-sor abi ne kusuru
+kardes bu abin askere gidicekte...
-yok abi valla ben de fakirim
+yok yok para değil
-peki ya ne abi?
+hani buralarda tanıdığın bi kız filan var mı? askere gitmeden önce su oglanın isini bi halletsek
-yürün gidin pezevenk miyim lan ben?
yaz günü aniden bir sıcak çikolata krizi patlak verir.sütün ısıtılması için gerekli olan cezve aranır aranır bulunumaz(baba nereye koymuşsa artık!).Aşağı kata, teyzeye inilir, ve olaylar gelişir:
+teyze fincan var mı?
-nabıcan
+götüme sokucam teyze
teyze bu cevap karşısında öylesine dumur olmuştur ki, cevabı veren yaratığın anne babasına olayı akşam işten geldiklerinde anlatmak aklına gelmemiştir bile.
meydanlardaki ingilizce kayıt temsilcisi adamları birgün adam gibi durup dinlemeye karar verdim. baya anlattı şevki kırılmasın diye bilgilerimi isteyince vereyim dedim. isim sordu salladım soyismi sordu salladım telefonu sordu salladım sonra tekrar sordu telefonu..
abimizin işlettiği internet ve play station cafede geçen efsanevi olaydır. cafe sahibi abi ve zürafa anamasada fenerbahçe - trabzonspor derbisinin başlamasını beklemektedir, o sırada 3 erkek 3 kızdan oluşan 6 kişilik bir grup içeri girer ve play station 3 oynamak istediklerini emrederler, tv'ye ayar çekilir, ps3 kasası ve kollar birbirine uyuşturulur, istedikleri meze ve içecekler servis edilir ve maça dönerler, ya da öyle sanırlar.
aşağıdan inanılmaz derecede yüksek sesle küfürler gelir, zürafa dayanamaz ve uyarmak için iner ;
+beyler, lütfen küfretmeyelim, ediyorsakta yüksek sesle etmeyelim ! hanımlara ayıp oluyor.
( gençlerden birisi zürafanın kulağına eğilir ve. )
-abi, allah aşkına çaktırmadan yan odaya geçip 2 dakika oturur musun ?!
( karaoke tarzı odalı sistemdir ps3 bölümümüz, hepiniz davetlisiniz. ) neyse devam şeettiriyorum.
küfür devam eder, lakin küfürü edenler azarladığım çocuklar değil, ettikleri küfüleri duyduktan sonra abla dediğim 3 kişilik abla grubudur. öylece kaldım orada, 2 dakika dedi ya.
yarım saat kendime gelemedim orda. çünkü edilen küfürler basit bir " amk " vari şeyler değildi.
aynı çocuğu çağırdım yanıma.
+sen gelsene bir buraya.
-buyur abi. ahauauhauhau.
+meze ve içecekleriniz benden. (fısıldayarak) sadece erkeklerinki.
-eyvallah abi.
şehirler arası tren yolunda arkadaşımla beraber rast geldiğim aşırı koyu bjk amigosu bir çiftti.
önümüzde oturuyorlar, arkadaşımla öylece arka koltukdan süzüyoruz bunları.
biri siyah pantolon giymiş biri beyaz, biri siyah t-shirt giymiş diğeri beyaz blues. arkadaşa döndüm dedim ki ;
+görüyor musun lan ! aşk budur işte.
-harbiden lan. vallahi pes.
derken, abla cebinden bir samsung galaxy çıkarttı ve youtube bağlandı. 3 saat boyunca bjk tezahürat ve bestesi dinledik.
aşktan nefret ettim 3 saatte. aradan telefona bakıyorum şarjıda bitmiyorki birader.
wireless ile keban barajına takmış, telefon paso wireless şarj ediyor kendini sanki.
rahatsız olduğumuz halde 75 kişilik vagon çıtını çıkarmadı diye bizde sustuk.
işkenceydi.
sözünün eri bir kardeşimden bahsedeceğim şimdi. olayı empati kurmak suretiyle okuyunca eminim benim kadar sizler de dumur olacaksınız.
sözünün eri kalıbına pabucunu ters giydirebilecek türden bir itinaya tanıklık edeceğim sizleri.
10 ocak tarihindeki konuşma:
+ yavrum az kaldı dönmeme, 10 gün sonra istanbuldayım.
- lan olm o zaman ben uykumu düzene sokayım. (garibim hiç de beceremez)
+ ne alaka lan gündüz gözüyle en son ne zaman gördük birbirimizi
- o da doğru, bunu kırmak lazım lan işte
+ tamam o zaman sen haftaya cumartesi bana geliyosun kahvaltıya
- kahvaltı dediğin şeyi normal insanlar 9 10 gibi yapıyor ama kardeşim
+ biz daha fazla insan olup tam 9,30 da yaparız o zaman lan!!
- tamam 21 ocak saat 9.30 kahvaltıdayım kardeşim
+ tamamdır kardeşim
***
konuşma başka konularla dallanır budaklanır, bizim için gerekli olan kısmı burası elbette.
20 ocak tarihinde istanbul'a dönüş yaptım.
herhangi bir şekilde irtibat kurmadık. gece oturdum annemle hasret gidermeceler, kız kardeşle geyik muhabbeti çevirmeler, babayla futbol muhabbetleri derken ev ahalisi uykuya geçtikten sonra ben de yarım kalmış bir kaç işimi planladım, sabaha doğru uyku bastırdı, "lan" dedim;
--spoiler--
adama söz vermiştim kahvaltı hazırlayacaktım, buluşacaktık bugün. unuttum ya, hay amına koyim, kafa mı kaldı. ayıp oldu hiç de haber vermedim. arasam bu saatte camış gibi uyuyordur o öküz zaten. neyse lan akşama doğru ararım ben dışarda takılırız kahvaltıyı da yarın yaparız artık. uyuyayum ben
--spoiler--
içsesi ile yastığa kafamı uzattım ve deliksiz, kemiksiz, dalaksız bir uykuya geçtim. saat 6,30 civarıydı.
sabah babamın sesiyle uyandım;
- oğlum arkadaşın geldi seni bekliyor kapıda.
bi anda yataktan fırladım, duvardaki saat tam "9,30"u gösteriyordu. kim geldi, ne bitti, ne oluyor, ben kimim, babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi gibi sorulara hiç yeltenmeden direkt olarak kapıya yöneldim. kardeşim gelmişti, biliyordum.
kapıya geldiğimde,
- (gülen bir yüz ifadesiyle) unuttun dimi pezevenk?
+ lan oğlum valla sabaha doğru aklıma geldi uyuyosundur diye aramadım (büyük pişman olarak)
- tamam ben biliyodum zaten unutacağını, poğaça, börek, açma falan aldım çay demle de kahvaltımızı yapalım.
+ lan sen bi tanesin be!
- abartma pezevenk, hadi yüzünü yıka gel çayı da ben yapıyorum amk (yine o meşur gülen suratıyla)
ve akabinde, ev ahalisi de kahvaltıya kaldırıldı afiyetle ve muhabbetle dört dörtlük bir kahvaltı yapılmış oldu. hem annem uzun zaman sonra hazırlanılmış kahvaltıya uyandı, hem babam yıllar sonra hamurlu yiyeceklerden uzak durma hassasiyetini bir günlük de olsa ihlal etti, hem de ben çok sağlam bir götü oldum.
teşekkür ediyorum kardeşim, iyi ki varsın. ve özür diliyorum kardeşim, ben tembel ve uyuşuk; yer yer unutkan ve dalgın göt herifin tekiyim. sevgiler.
halk eğitimde okuma yazma kursuna kendi isteğiyle kaydolan 60 yaşındaki anneannemi, kurstan almaya gittiğimde tüm sınıfa halay çekmeyi öğretirken bulmak.**
kpss kursunda arkadaşımı beklerken "bir sorum var. hocaya sorayım çıkarız" demesi üzerine matematik hocasına gitmemiz; arkadaşım soruyu verdikten on saniye sonra hocanın yanında duran ve 7. sınıfa giden oğlunun "baba bugün biz okulda bunu gördük" deyip soruyu oracıkta zihninden çözmesi.
"dumur" kelimesini nedense ekşi sözlük özentiliği, entelektüellik gerekliliği olarak algılamamdan dolayı başlığı "şaşkınlık yaşadığın olaylar" olarak görüp bir kaç şey de ben yazmak istedim. birinci şaşkınlığımı da böylelikle yazmış oldum.
ikincisi ise ;geçenlerde metrodayken adamın "sırf vakit geçsin düşüncesinde midir nedir" üniversiteden merkeze kadar tam 45 dakika 30 liralık tarifesinin neden 35 lira geldiğini müşteri hizmetlerine yakınmasıydı. o günden beri de o garibanları düşünür oldum, bir sorunum olduğunda 1 dakikadan fazla zamanlarını almamaya çalışıyorum.
ukrayna'dan gelen bir sınıf arkadaşım var. bunla konuşurken yarım yamalak türkçesi ile "benim sevgilim beni sikmeyenden bırakmıyor, sabah" dedi. nedense çok dumur oldum orada.
ankara...
her sabah olduğu gibi yine saat 8 civarı keçiören'den kızılay otobüsü beklenmekte. saat 9'da kurs var oraya yetişilecek. bekliyorum ego otobüsü piyasada yok, ulan bari paralıya bineyim diyorum. her zaman itiş kakış olan otobüs ne hikmetse o gün bomboştur. tek tük insanlar vardır. allah allah diyorum heralde iyice geç kaldım ben yoksa bu kadar boş olmaz bu otobüs diyorum. sıhhıye köprüsünde iniyorum ulan çevrede simitçiler bile daha yeni kuruluyor, esnaf dükkanı açmamış bile. heralde diyorum pazar bugün. hızlı hızlı kursa gidiyorum. yukarı çıkıyorum. birde ne göreyim kurs daha açılmamış bile kapısı kapalı. küfürler savuruyorum. sonra aşağıya iniyorum birde ne göreyim saatler 1 saat geri alınmış. hayatımda geçirdiğim en yalnız sabahtı be sözlük. kendimi çok yalnız hissettim.
sevgiliyle birlikte arkadaşın evine gidilmiştir. çay, sohbet, muhabbet biraz da alkol derken 'saat geç oldu biz çıkalım' faslına gelinmiş ve sevgiliyle beraber arkadaşın evinden çıkılır. efenim tam binanın kapısından çıkacakken kapı otomatından şu ses gelir:
-'hadi beline kuvvet kankaaaaaa ahahahahaha'
tabi sonrasında anlamsız şekilde gülünür ve hiçbir şey olmamış gibi yürüyüp eve gidilir. ertesi gün o arkadaş, bir güzel küfre, hakarete ve bilimum darp girişimine maruz kalır.
acil işin olduğunda durakta beklerken minibüsün yarım saat gelmemesi, ihtiyacınızın olmadığı,yürüye yürüye gittiğiniz bir anda minibüslerin vızır vızır geçtiği anlar. ne sövüyom var ya..
kucağına aldığı çocuğu yukarı doğru fırlatıp tutarak şakalar komiklikler yapan kuzenin, yine bir gün çocuğu yukarı fırlatması ancak geriye tutamaması. biz öyle kala kaldık izliyoruz, bir şey de yapamadık. basiretimiz bağlandı heralde, öylece izledik. allahtan çocuk kafasını bir yerlere çarpmadı da ucuz kurtulduk. kuzen de bi daha hiçbir çocuğu fırlatarak sevmeyeceğine dair yemin etti.
yeni tanışılan birinden, eski sevgiliden, yeni sevgiliden ya da kavga esnasında karşındaki herhangi birinden mesaj beklerken abonesi olunan hattan kampanya mesajı gelmesi.
telefonda birisiyle konustuğumda diğer odada ki ev arkadaşımın kendisiyle konuştuğumu zannetmesi ve "sana demedim lan" lafını telefonla konuştuğumun kendisine dediğimi zannetmesi......
ha birde ev arkadaşımın kendisiyle konuşmadığımı öğrendiğinde yaşadığı dumur ikinci örnek olsun.
