dün dudakların dudaklarıma değdiğinde düşündüm. yanağını ilk dudağıma değdirdiğim an aklıma geldi önce. bir kelebeğin kanat çırpışını andıran gözlerinin parlayışı geçti sonra gözlerimin önünden. bir an kalbim duracak gibi oldu, birini ilk defa öpmüyordum, fakat neydi bende bu hissi yaratan? neydi kalbimin göğüs kafesimin içinde böylesine atmasını sağlayan? bu soruların cevabı sanırım senin sevgin bana olan şefkatin. daha önce koşulsuz böyle sevmedimde, sevilmedimde. artık bir başkasını böyle sevemem de. dudakların dudaklarıma değince tek istediğim seninle huzurlu olmak, mutlu olmak. o on saniye içinde ne çok şey düşünmüşüm. bir de o dudakların dudaklarıma değdiğinde; her parçam, her zerrem yeniden hayat buldu. ve sen benden gidene kadar da yaşamaya devam edecek.
