Böyle bi bagimliligim oluştu son aylarda.
Kendimi hep yolarken buluyorum,dudaklarım yara bere içinde. Sürekli kan tadı geliyor,bi şey yiyorum acıyor, yanıyor. Ama şey gibi yamuk kağıdı kopara kopara düzeltmek. O yüzden bi tarafı yolunca diğer tarafı da yolmak zorunda kalıyorum.
Yapanı olmasa da yaparken bunu gören kişiyi paralize edebilir. Hani bir yara kabuğunu soyarken kabuğun ufacık bir kısmı deriye yapışıktır ve çektiğinde sızıyla birlikte kan gelir ya... işte birisi dudak derisini soyarken sanki hep böyle olacak ve bunu hisseden de o değil ben olacakmışım gibi geliyor. Sırf Bu yüzden hayatımda kollarını mütemadiyen bantlamak istediğim insanlar bile var.
dudak derisini tamamen soymayı başarıp yumuşacık dudaklara kavuştuğumuz an tekrar kuruyana kadar birkaç saat mutluluk..
gerisi hep acı hep pişmanlık. kurtulamadık gitti şu illetten. hayır ben yapmıyorum ki elim yapıyor. yabancı el sendromu mu bu?
