bir yapanın asla bir daha yapmayacağı ve toplum içerisinde kırmızı bültenle aranmaya sebebiyet verecek eylemdir.
dört sene önce bir eylül ayında en yakın arkadaşlarımdan biriyle izmir fuarına gitmeye karar verdik. akşam vakti gittik tabi serin olsun diye. iğne atsan yere düşmüyor. ufak adımlarla kalabalıktan sıyrılıp yemek yemek için bir mekana oturduk. arkadaş tutturdu sana iskender ısmarlayayım diye. şöyle tereyağlı mis gibi duble iskender söyledik. afiyetle mideye indirip eritmek için yürüyüş yaptık. yalnız öyle şişmişim ki hani yanlışlıkla gırtlağıma bir lokma daha girse çat diye ortadan ikiye çatlayacağım. derken nasıl oldu bilmiyorum sohbet ede ede yürürken bir baktım lunapark'ın kapısına gelmişiz. e şeytan dürttü yanımdakini "gel lan ufo ya binelim dedi". bende yükseklik korkusu var dedim ki ben binemem şimdi ufoya falan. ölürüm kalırım oralarda. ama allem etti kallem etti ikna etti beni. gittik biletleri alıp sıraya girdik. beni aldılar, koltuklar dolunca o aşağıda kaldı. ulan dedim şansa bak, tek başıma şimdi yukarıda mal gibi dönüp duracağım. kalp krizi geçirsem kim yardım edecek bana? hey allahım dedim dizlerim titreye titreye bindim. telefonu cüzdanı falan bıraktım bizimkine. dön allah dön, arada gözlerimi açıp bakıyorum aşağıya, sanki fezaya fırlatmışlar beni, insanlar karınca kadar görünüyor. içim çekiliyor içim. ha bayıldım ha bayılacağım. bildiğim bütün duaları okuyorum ki yeğenimin kırkı çıktığında bile evde bu kadar dua okunmamıştı.
bittiğinde leyla gibi indim aşağıya. saçlar başlar dağılmış tabi. e iskenderden dolayı mide de bulanmaya başladı. ne yediysem ahanda gırtlağıma dayanmış. kendimi zor tutuyorum kusmamak için.
arkadaş başladı gülmeye, katılıyor adi herif."üstüne de bi kamikazeye bin olm tam dağılmadın" diye yerlere yatıyor. tabi bende gurur var "ver lan o bileti binmeyeni öpsünler"
dedim. bir insan nasıl kendisini böyle gaza getirir arkadaş, ibretlik bir adamım vesselam. dinleyin de siz sakın yapmayın. bir de bok var gibi gidip en öne oturdum kamikazede. bir ileri bir geri gözlerim boyoza döndü allah çarpsın ki! indikten sonra ayağımın yere değmediğini farkettim. yürüyorum ama nasıl yürüyorum bir görün beni.
velhasıl arkadaşım hayatında bu kadar gülmemiştir. biraz yürüdük, az kendime geldim ama hala başım dönüyor hala midem ağzımda. tam fuarın en kalabalık, kızların en yoğun bulunduğu yerde artık tutamadım kendimi başladım kusmaya, ama ne kusmak...mideyi, böbreği bağırsakları falan kustum. o mahşeri kalabalık bir anda çil yavrusu gibi dağıldı, kızlar benden ölümüne iğrendi, erkekler "vay onun bunun evladı ya gecenin içine sıçtı resmen" diye küfür etti.
neyse efendim elimi yüzümü yıkayıp kendime geldim, üstümü başımı temizledim. dedim ki arkadaşa "oğlum kaçalım, ben gayrı fuara gelmem. karizma falan kalmadı. polisler de peşimize düşmüştür zaten". hızla çıkışa ilerlerken kusarken çekilmiş bir fotoğrafımın "wanted" ibaresiyle fuardaki ağaçlara asıldığını gördüm. allah belamı versin ki bunu gördüm.
o gün bugündür fuarın önünden geçmiyorum sözlük. geçemiyorum...
