innaçlı bir müslüman olarak zaman zaman aklıma gelen ikilem.
ikilem olmasının sebebi genellikle birini yapan diğerine zaman veya beyin gücü ayıramıyor.
tabi öncelikle kendi fikrimi belirtmem lazım.
maalesef kendi gücün daha kuvvetli.
pek çok örneğini gördük.
amerikalılar ırak ta binlerce sivili öldürürken onlar dua etmekten başka bişey yapamıyorlardı.
diyelim ki annesiniz, iki çocuğunuz var.
bi tanesi ona yemek hazırladığınız, ütüsünü, çamaşırını hallettiğiniz için sürekli size teşekkür ediyor. sonra da anne çay yap, anne pasta getir diyor
diğeri de o işleri öğrenmeye çalışıyor. kendisi yapmaya çalışıyor.
ikisi aynı şey mi diyenler olmuşta biz ilk entry de dedik ki günümüzde birini yapan diğerine beyin ve zaman ayıramıyor. bu şart altında değerlendirmek lazım.
misal arap asla teknoloji üretmiyor buna karşılık çok dua ediyor.
japon un dini bile yok ama teknoloji üretiyor.
Gökten kemik yağıyor mu bir kontrol ediverin hemen. Savaşlar bir amaç uğruna ise kazanılır. Dua ile değil. Bir amaç için canını ortaya koyabiliyorsan kazanırsın. Birisi veya bir şeyler için fedakarlık gösterebilirsen kazanırsın.
her ikisi de manevi bir durum olduğu için aslında karşılaştırılması doğru değildir. sen elinden gelen gücünü yaparsın, gerisi için dua edersin. bu sayede elde ettiğin şey kendi güçlü imajın gibi gözukür. ama esasen ettiğin bir arkadaşın da dediği gibi tevekküldür. bir insan hiçbir şey yapmadan sadece dua ederse, o dua kabul olur mu bilmiyorum onu allah bilir. ha, inanan insan için, dua etmesi de bir eylemdir zaten derseniz ona da bir şey diyemem. en güçlüsü vicdan aslında. rahatsa, en güçlüsü sensin. çünkü rahat etmesinin tek sebebi elinden geldiğini yaptığının karşılığıdır.
