duanın aslında plasebo etkisi olduğu iddiasıdır. genel olarak doğru görünür. dua da esas olan inanmaktır. bir şeyin iyi olacağına inanmaktır. bir isteğinin olmasına inanmaktır. isteğimizi allaha iletme yoludur. eğer inanılarak dua edilirse istenilen şeyi allahın vereceğine inanılır. aslında bir yerde insanın kendini kandırması için üretilmiştir. istenilen şey için bir karşılık vermesi gerektiğine inanır herkes. bahane gibi bir şeydir dua. yani biri sorarsa sen bunları istiyorsun ama allah sana bunları neden versin ki diye, cevabı dua ettim olur. hani cennete gitmek için dua ederiz, neden? çünkü dua edilince sevap kazanıldığına "inanılmasıdır". başkasının sormasına da gerek yoktur. kendi vicdanının olması yeter. "allah bana neden bunları versin ki? çünkü dua ettim". plasebo da budur aslında. o kadar etkili bir ilaç içmek ki her türlü hastalıktan kurtulabilmektir. o ilacı içip iyileşeceğine inanca gerçektende iyileşiliyor. dualarda hap gibidir. eğer sizi iyileştireceğine inanırsanız iyileşirsiniz. dualarda geçen sözlerin bir anlamı yoktur. o zaman denilebilir ki kafamdan söz uydurup söylesem de olur. olmasına olur ama sen gerçekten inanabilecek misin o sözlere. insan düşünüyor "ulan o kadar insan inanıyor, kaç yüz yıl önce inmiş kitap, kim bilir ne anlamları vardır" diye. bilinçaltında yer ediyor işe yaraması gerektiği. herhangi bir anlamı olup olmaması konu değil aslında. senin uydurup ürettiğin duadan pek bir farkı yok. sadece inanç meselesi. ama sorun şu ki durumun böyle olduğunu bilince dua artık etkisiz eleman oluyor. insan bile bile kendini kandıramaz tabi.
