Florida'da yaşayan 6 yaşındaki otistik bir çocuğun doğum gününe davetlilerin hiç biri gelmeyince annesi bu duruma üzülerek facebook'da bir paylaşım yapmış. Paylaşımdan sonrası gayet duygusal ve insani. bölgede bunu gören bir çok kişi hediyelerle doğum günü partisine gelmiş.
gece gece gözlerim doldu. minnacık bir çocuğun doğum gününe gitmemek için ne kadar insanlıklarını kaybetti bu insanlar acaba?
otistik bir yeğenim var.
psikolojik danışmanlık yapanlar da var lakin.
ben onunla müzikle iletişime geçiyorum.
yaşının küçük olmasından mütevellit dikkati bir hayli kolay dağılıyor.
işlevsel zekası yaşıtlarının çok önünde.
çoğu otizm hastası gibi duygusal bölümü o kadar baskın değil.
bakalım bu çocukların yanında olunmalı.
üzmüştür.
bir de sanirim insanlarin bir şeyin farkına varmaları için, o şey hakkında birilerinin yakarmarsı, o şeyin gözlerinin içine sokulması, o şey hakkında (bkz: social experiment) videolarının çekilmesi vb şeyler gerek. yani bunların olmasını beklemeliyiz yoksa kimse ses çıkarmayacaktır.
sanırım bu tür videoları izledikten sonra insan en fazla 1 gün düşünebiliyor "eğer karşımda bir kadına el kalkarsa ses çıkaracağım." "ihtiyaç sahiplerine yardım edeceğim." sonrasındaysa hepsini unutuyor ve tekrar bu olaylara benzer olayların yaşanmasını bekliyor. çünkü gözünün içine sokulması lazım farkına varabilsin diye. şimdi diyeceksiniz nerden nereye çekmişsin şöyle 'küçük' bir olayı.
saat 4 ve ben simple man i dinleyerek bunları yazıyorum, direk bana bağlantılı geldi. bilmiyorum saatten midir müzikten midir ama o anneye bunu yazdıranlar utanmalı diye düşünüyorum.
hadi çocuk hiçbir şeyin farkında değil, lan annesi farkında be. o çocuğu için her şeyi yapıyor ama 6 yaşındaki çocuğunun bir 'kusuru' yüzünden daha 6 yaşında hayattan dışlanıyor. hem de hiçbir şuçu olmadığı halde. lan ne desem bilmiyorum ya, vallahi bilmiyorum.
sanırım denilebilecek tek şey anlatılamayacak bir duygu oluşudur.
