doğuda çalışmak başkadır. ben hakkaride 3 yıl çalıştım.. yüksekoavada belki az öğrenci kazandım ama çok şey öğrendim. ama en önemli olarak öğrendiğim şey şu oldu, eğitim her yerde ve her an yapılabilir. 17 18 yaşında çocukların çaresizliklerine derman olamasam da atatürk'ü sevdiklerini görmek gözlerimi yaşartmıştı bir gün. gizli gizli atatürk'ün nutuk okuyup anlamaya çalışan 6 öğrenci bilmediklerini bana sordu ve hocam ne olur kimse duymasın okuduğumuzu.. üniversite kazanınca , buradan gidince açık açık okuyacağız dediler. dediler de oldu mu diyorsun? ben olanına şahit oldum. gözlerinde yaşlar elinde nutukla kapımda ağlayan öğrencilerim oldu. bir tanesi hocam sizi çok seviyorum ama beni öldürecekler dedi. neden dedim. gördüler hocam dedi. kitabı gördüler hocam dedi. o öğrencim aynı gün kazaya uğradı. amca oğlu çarpmıştı. işin daha kötü tarafı hocam okuduğum en güzel kitaptı ölsem bile buna değecek biliyorum dedi. gülümsedi gözleri yaşla doluverdi. sarıldık. ağladık. öyle 20 dakika kadar sonra gitti.. belki haklısın ama ben orada yaşadıklarımı hiç bir şeye değişmem. hayatımın 3 yılı ama pişman olmadım. her hatırladığımda farklı anılar ama kötüleri de vardı, pişman olmadım gene olsa gene giderim, yeter ki vatana faydamız olsun.
