Bir arkadaşımın başından geçen anıdır. Bana geldiği şekliyle paylaşıyorum.
---/
bugün her zaman ki gibi yine okul dönüşü dağkapı arabasına atladım yurda gelmek için. en arkaya geçtim 10 yaşında bir çocuk tek başına oturuyor. elinde bir poşet kek. adını sordum:
-baran benim adım
-nerede oturuyorsun?
-suriçinde
-korkmuyor musun?
-ne yapacaklar ki bana?
-okul yok mu sen nerden geliyorsun böyle ?
-babamın yanında çalışıyorum okulumu polis yaktı 1 aydır ders yok
-polis mi yaktı gördün mü polis yakarken?
-yok sabah kalktım okul yanmıştı.
-sana kim söyledi bunu ?
-mahalledeki abilerim dedi. hem kürtleri kimse sevmiyor.
-nasıl yani ?
-bizi hiç sevmiyorlar işte.
-kim sevmiyor dedim?
-herkes
-türkler mi sevmiyor?
-evet.
-ben istanbul'dan kalktım geldim buraya senin abilerine ders veriyorum her gün dağkapıdan gelip ve bütün okul kürt. şimdi ben onlara sabahın köründe kalkıp ders vermeye gidiyorsam, onlara bir şeyler öğretmeye çalışıyorsam (tabi bi arada okulda öğrencilerimle beraber çekildiğim fotoğrafları da gösteriyorum) ve onlarla bunu 3 aydır beraber yapıyorsam ben onları sevmiyor muyum demek oluyor ? seninle konuşuyorum bak, seni dinliyorum hiç sıkıntı var mı ?
-yok abi
-müslümanız değil mi ?
-evet abi.
-o zaman biz birbirimizi sevmek zorundayız allah öyle istiyor galiba
-evet abi.
ineceği yere geldik
-abi senin adın ne
-üsame
-kendine iyi bak abi.
bana kek verdi bir tane ağzını yediğim çok güzel ve bir o kadar duygusal bir karşılaşma oldu. allah her şeyin hakkımızda hayırlı olmasını hepimiz adına nasip etsin inşallah..
