o benimdir efendim. insanlara ne zaman doğruları söylesem kırıyorum. şımartıp övülmeye alıştıklarından olsa gerek, gerçekleri duyunca itici gözle bakarlar hep. yalanlar duymayı, olmadıkları insan kılığına bürünmeyi temel eylem olarak kabul etmişlerdir. ve bir gün biri çıkıp gerçekleri yüzüne vurduğu zaman diğer insanlara yaklaştığı gibi iyi niyetle yaklaşmaz. gerçekleri sevmeyen insan, yapmacık insandır. bu da benim görüşüm.
muhtemelen buraya entry giren herkesin üstleneceği durumdur bu. Hatta dün bir bugün iki ne ara hoşlandın doğru söyle tarzı geri bildirimler de buna eklenebilir. *
inandığın doğruları söylemek mi önemli yoksa sevilmek mi?
işte buna göre kişinin algısı şekillenir.
bence doğruları söylemek daha önemli, ayrıca her sevgi tatmin etmez.
Zaman zaman patavatsızlıkla karıştırılıp bir de üstüne "doğruları söyleyince böyle demek" süslenince seda sayan modunda bir iticilik yaratan fikirdir. Belki haksızsındır arkadaşım ? dedirtir.
Katilmadigim onerme dogrulari soylediginizde cogunluk size katilir tabi istisna zamanlar da vardir ancak gidip yanlis bir ortamda dogru inandigin gercekleri savunursan seni sevmezler.
fazlaca yaşadığım durum. karşımdakinin yaptığı neyse, açıkça söylerim, geveleyip şirin kalıplara sokmaya çalışmadan... bu nedenle çokca iyi arkadaşı da kaybettim. pişman mıyım ? hıyır.
