dünyaya gözlerini açtığın şehrin takımını tutmak. insanların çoğu için bir mecburiyettir.
bir de başka bir açıdan bakalım olaya. insanlar herşeyi sevmek zorunda mıdır? mesela insan kanının kaynadığı bir takımı mı tutar yoksa, sevmediği halde, doğduğu şehrin takımını mı?
bence herkes, nereli olursa olsun, istediği takımın taraftarı olmakta özgürdür. nüfus cüzdanının doğum yeri hanesinde yazan yer farklıdır, kalpte atan renkler farklıdır, bunun da kimseye zararı olmamalıdır.
edit: eskişehirliyim ama galatasaray taraftarıyım. bana göre gayet normal...
bunu yapanlara saygım sonsuz olmakla beraber,istanbulda oturmadığı halde fenerbahçe,galatasaray yada beşiktaş'ı tutan her taraftarın,şampiyon olduğu için tuttuğunu düşünmüyorum.şahsen ben fenerbahçeliyim.takımımı ailemden ve yakınlarımdan
görerek seçtim.o yaşta ne anlarız şampiyonluktan falan.bu bir sevgi meselesi.tamamen çevrenle alakalı.
tabiki herkez zorunlu değildir doğduğu şehrin takımını tutmaya ama burda ötekileştirilenin tarafını tutcak olursam, yaşadığın şehrin takımını tutmak kadar normal birşey yoktur. çünkü o takımın nasıl bir sosyal sınıfı,nasıl bir şehri nasıl insanları temsil ettiğini,mutlu ettiğini bilmeden,görmeden o takımla gönül bağı kurman zordur. diğer türlüsü,ilkokul çocukları gibi o takımın başarısından etkilenerek o takımı tutmaktır, gösteriş budalası olmaktır.
--spoiler--
berkesu ,oğlum st.pauli solcu sınıfı temsil ediyormuş bende artık st.pauliliyim. *
ben barçalıyım,çünkü madridliler ırkçılarmış,öyle diyorlar.katalunyaya özgürlük.
--spoiler--
hoşgörüsüzlük göstergesidir başka bir gözle bakıldığında. çevrenizde atkılı - formalı bir sürü insan gezerken, sizin aklınızı çelerken, hatta bazı fanatikler zorlarken başka çareniz yoktur.
bu da türkiye' ye özgü, sorgulanması gereken bir obsesyondur bana göre. madem ki tercih hakkı var, neden bodoslama doğduğumuz kentin takımını desteklemek zorundayız ki? adam istemiyor işte, oralı olsa da sevmiyor. seçme aşamasındayken başka takım taraftarlarının arabalarının kırılan camlarını, saldırılan kafeleri görüyor. zorla güzellik olmaz, diye kim demişse iyi demiş.
bırakın isteyen istediği takımın taraftarı olsun, sadece serbest bırakın ve anlayış gösterin. obsesyonlarla beynini yormayın.
biz küme düşmeye oynarken karda kışta stadyumda kimseler yokken okuldan kaçıp maça giderdik. küme düştüğümüz sezon sakarya da polis copuyla bizim kaşımız, gözümüz, kafamız yarıldı. ancak sonunda istediğimizi aldık. 4 büyük yalanına son verdik. dedik ki herkes büyük, dedik ki yaşasın kendi şehrinin takımı tutan. ancak bu sene özellikle görüyorum ki; stadyumda daha önce fener, bjk, gs, taraftarı olan apaçiden bozma ergen bozuntuları gelip bir şampiyonluk uğruna bursaspor atkısı forması giyip, oraya buraya saldırmakta ve kızlara laf atmakta. ancak; bursaspor şampiyon olmasaydı bu hippiler bursaspor maçlarına gelirlermiydi? tabiki de hayır. bu kadar genç kızımız bursaspor maçlarına gelirmiydi? tabi ki hayır. ben ömrü boyunca gittiğim maçlarda ki kızların sayısını toplasanız, bu sene maçlara gelen kızların sayısının yarısı bile olmaz. demek istiyorum ki; aslında şampiyonluk çok büyük bir etken bir takım tutmak için. eğer; fener, bjk, gs üçlüsünden biri en az 5 sene şampiyon olmasın, yani şampiyonluk 5 sene istanbul a gelmesin o zaman görerim ben 20 milyon 30 milyon taraftarları, forma satışlarını. bu takımların arkasındaki taraftar grubu tamamen başarıya endeksli taraftarlar. ancak bizim gibi taraftarlar sadece armaya aşık taraftarlar.
istanbul özentiğinden kurtulmaktır. aynı zamanda her zaman galip gelememektir. zaman zaman acı çekmektir.
insanlar her zaman başarılıyı desteklerler. hele son dönemde yetişen nesil buna tam olarak kanıt niteliği taşır. yoksa eskiden göztepe - karşıyaka maçını 80.000 kişinin izlemişliği vardır. lakin yeni nesil biraz farklıdır. istanbul bu kadar göz önündeyken onlardan aksini beklemek de pek doğru olmuyor. lakin bir göztepe dururken neden istanbul takımını destekler lan insan, anlam veremiyorum vallahi...
4 senedir ankara'dayım, burada 40-50 göztepeliyiz. yani birbiriyle sürekli görüşen, maçlara beraber giden, sosyal yaşamda da birbirinden kopmayan bu kadar kişi... lakin bu şehirde belki bir milyon tane galatasaraylı var. hiçbiri bizim kadar samimi olamazlar. farklı siyasi görüşlere bağlıyız, farklı müzik dinliyoruz ama göztepeliyiz kardeşim.
samimiyet önemlidir sevgili dostlar. işte anadolu diye tabir edilen şehirlerin takımlarında ve taraftarlarında bu vardır. bir insanla tanıştığında bu yüzden takımını sorar bu insanlar.
babam beşiktaşlı ama içinde hep bir eskişehirspor sevgisi taşır. beni asla zorlamadı beşiktaş taraftarı olmam için. doğduğum şehir olan kula' nın ve memleketim olan eskişehir' in futbol takımları vardı. ancak gönlüm galatasaraydaydı. galatasaraylı oldum.
yıllar sonra üniversiteye gittiğimde nasıl doğru bir karar verdiğimi anladım. her maç günü kafeye bir eskişehirspor bayrağı asılması zorunluydu. aksi takdirde kafenizin camlarını indirirlerdi. arabanızda tuttuğunuz takımın marşını dinleyemezdiniz, yoksa arabanızın camını indirip sizi tartaklarlardı.
kimsenin doğduğu şehrin takımını tutma mecburiyeti yok. nefer ya da texas korkusuyla taraftar yapılanlara ise değinmeye gerek yok. ayrıca sırf doğduğu şehrin takımıyla bağı yok diye bir insanı suçlamak da bana göre gerçek bir faşizanlıktır. bırak adam istediğini sevsin, sen istediğini sev. o arda' nın driplinginde heyecanlansın, sen volkan şen' in, burhan eşer' in. o ufuk'un kurtarışını alkışlasın, sen ivesa' nın, ivankov' un. o yekta' nın ara pasında ayağa fırlasın, sen sezer' in, ergic' in.
kimsenin seninle aynı olmasını bekleme. her insanın tercih ve sevme özgürlüğü vardır. engellenemez.
