cenab-ı allah'ın bir imtihan vesilesi olarak bazı kullarına tattırdığı, her ne kadar hayatın normallerinden biriymiş gibi empoze edilmeye çalışılsa da toplum nezdinde normal karşılanmayan, sosyal yaşantıda insanlar tarafından acımasızca ve haince muamele gösterilip büyük bir problem haline getirilen; vapurda, otobüste, metrobüste vesair nadiren de olsa herhangi bir yerde tıpta adı down sendromu olan bu engeli taşıyan bir çocuk görüldüğünde istemsizce korkmak ve o bölgeden uzaklaşmak istemektir.
arkadaşlar beni yanlış anlamanızı istemem yani beni bi tek siz anladınız siz de yanlış anladınız ama içimde yıllardır taşıdığım bu sırrı sizlerle paylaşmak, belki benim gibi birileri vardır diye hafif heyecanlı şekilde beynimi ve parmaklarımı bu konu için yormak istedim. nadiren de olsa sokakta falan annesinin yanında down sendromlu bir kardeşimizi gördüğüm zaman korkuyorum. niyeyse yani bilmiyorum, daha önce bi down sendromludan zarar görmedim, herhangi bir hakaret işitmedim, travmatik bir hadise yaşamadım ama neden böyle bir korku işlemiş bilinçaltıma çözemiyorum, hemen kaçmak istiyorum oradan.
geçen gün metrobüste esenyurt'a gidicem taa uzak öbür dünyaya gider gibi böyle yol yok ecdadını skim, şak diye halıcıoğlu'nda annesiyle down sendromlu bi çocuk bindi. yanımdaki genç arkadaş hemen gereksiz bir vicdan yapıp "buyurun siz oturun hehe" diyerek yerini çocuğa verdi ama biliyorum kesin kaçmak için yaptı ibne. neyse olaya döneyim tekrar, cam kenarındayım azizim, çocuk bana doğru yaklaştıkça üç kağıtçı filminde kemal sunal'ın önüne yılan attığı kötürüm ahmet gibi geri çekilmeye başladım ve nedenini çözemediğim bir şekilde kitlenmiştim. bi anda çocukla göz göze geldim böyle çocuk garibim ağğ ağğ falan yapıyordu yani merhaba falan demek istiyordu galiba ama çözemedim çünkü aşırı korkmuştum, hem bir yandan kendi halimle cebelleşiyor, bir yandan da ayıp olmasın, yanlış anlaşılmasın diyerek vicdani olarak çocuğun annesini üzmemeye gayret gösteriyordum. bilmiyorum becerebildim mi ama çok korktum arvadını s.kiim.
diyeceğim o ki; down sendromlu tanıdığınız, eski tanıdığınız vs. varsa arayı yalandan soğutup irtibatı kesin. sonra yarın öbür gün mazallah körle yatan şaşı kalkar misali mevlana'nın sözüydü galiba heh o söz misali downlara benzersiniz. hani ayıp değil günah değil ama bazı toplum içinde şerefsizler kabul etmiyorlar. halbuki onlar doğuştan öyle yaratmış rabbim yani yapıcak bişey yok, hor gören şerefsizdir shh.
edit: ulan yalandan bok atmayın bana sanki down sendromlu kardeşlerimizi küçük görüyormuşum havası estirmeyin. krize sokmayın insanı. öyle canım cicim edalarına da girmeyin boşa vicdanlı insan taklidi yapmayın. hepiniz ikiyüzlüsünüz. meleklermiş de, yok onları görünce tebessüm edermiş insan da.. iyi o zaman kardeşim madem öyle neden hiçbirinizin down sendromlu bir arkadaşı yok? he söyleyin hee?
