Etrafıma bakıyorum da herkes herkesin canı, ciğeri, bebeği. imrenmiyor değilim. Nasıl geniş bir yürek varsa herkesi çok sevebiliyorlar. Yani bende severim herkesi. Humanist bir adamım ama hepsi benim canım cicim değil. Yirmi Beş yaşındayım etrafımda altı yedi kişi var. En kısa ilişkim on yıllık. Herkesle görüşürüm ama herkesle dost olmam. Herkesle konuşurum ama herkes sırlarımı dertlerimi bilmez. Zaten bana göre dostu diğerlerinden ayıran en önemli şey, diğerleri sadece mutluluğunu bilir. Şahsen dostum olmayanlara sadece mutluluğumu anlatırım ama dostum üzüntümü bilir. Gerçi zaman, sıçtığın boku bile sosyal medyada paylaşma zamanı. Yani dertliysen, derdini kaç kişi takip ediyorsa o kadar kişi biliyor. Bu tür şeyler bir tek bana mı garip geliyor? Bana öyle geliyor ki 90-91 sonrası doğanlar çok ayrı boyutlarda yaşıyor her ilişkilerini.
