eğer giitiğinde yokluğunu yüreğinizde en acı şekilde hissediyorsanız ve bu acı hissi gözlerinizden süzülen damalara dönüşüyorsa bir anda, işte o sizin en iyi dostunuzdur.
lise yıllarında cok fazla olusur. sonradan aslında dostluk olmadıkları anlasılır. her önüne gelene dostum diyen herkese kanka diyen lise gencliği sonradan anlar olayın öyle olmadıgını. bir tane bulduysan ne mutlu.
dostlar vardır; çiçek gibi koklar koklamaz alır götürür bütün yüreklerinizi...kımı zaman soba gıbı yüregindeki ateşle ısıtır ellerinizi....yagmurda ,fırtına da sıgınak,güneşte gölge olur size.Yıldız gibi, hava kapalıyken bile kapkara bulutların bekçisdir göklerde...
dostlar vardır;arada bir ugrayıp alt üst ederler hayatınızı...dili zehir zemberek,bakışları keskındır....Ama onlardır hep bızımle olanlar,hayatı anlamlı kılanlar.
ulan en boktan zamanında aklına geldiği zaman onunla/onlarla * birlikte olmak, için güzel oluyorsa, seviyorsan onları budur işte, onlar dostundur.
(bkz: dosta arkadaş denmez)
(bkz: arkadaşa dost denmez)
aynı dertler, aynı kader, aynı gülünen şeyler. ancak dostlarladır.
zaman tarafından evrilen sayılı şeylerden biridir bu kavram. zaman genelde önüne kattığını yutup harcayan bir hortum gibi görünse de iş dostluğa gelince bir durup soluklanıyor sanki. ben bugün bunu gördümcülük yapmak pek adetim olmasa da; evet ben geçenlerde bunu gördüm. aylar önce abuk bir şekilde tanıştığım bir arkadaşımla (zaman devreye girmeden önce) çıkıyoruz, içiyoruz, eğleniyoruz, geliyoruz, tekrar içki vakti gelince ortak bir dilim belirleyebilirsek yine içiyoruz. gündüzleri evin yakınındaki okulda kendimizce basketbol oynuyoruz. arkadaşız, keyifli vakti ortak paydaya dökmüşüz.
üstünden aylar geçti, ben işyerinde fenalaştım birden, sol cenahım uyuştu kaldı, nefes alamıyorum, kalbim sıkışıyor. bir de tanısı konmuş bunun; panik atak. eve gittim. konuşup rahatlamak derdindeyim ama baktım her zamanki gibi herkes kendi derdinde. bunun için insanları suçlayamam. abi ölüyorum zannettim ya dediğimde sorma ben de kurufasülyeyi çok kaçırmışım fena gaz yaptı diyorlar falan. bencillik insan doğasında var, çok üstünde durmuyorum.
arkadaşım aradı, basketbol oynarken top yerine beni potaya yapıştırdığı ve sakatladığı için merak edip aramış, e dedim panik atak geçirdim, şimdiyse uyuşuk vaziyette yatıyorum. 8 dakika sonra kapıyı açtığımda hiçbir şey sormadan ve söylemeden sarılmıştı bana. her dem abuk geyikler yaptığımız mezkur kişi ciddi ciddi moral destek ünitesi olarak karşımda duruyordu.
tüm bunları tanıştığımızın ilk haftası yapsaydı durup bi düşünürdüm, o yüzden zaman önemli. hiç yanımda olmasaydı geçirilen keyifli vakitle sınırlardım onu, tanış sıfatından başka bir şeyi adının önüne koyamazdım. beni önemsemeyip gelmeseydi de belli bir süre sonra msnde blocklanıp silinen insan yığınlarının arasında olurdu. dostluğun şaşmaz kuralları bunlar.
Dostluk utanmadan ağladığın omuzdur. Konuşmadan sadece yanında olup da senin o anda ne hissettiğini bilendir. 100. kez anlattığın derdini ilk seferki gibi dinleyebilendir. Sen etrafa zoraki gülümserken aslında içinin acıdığını bilendir.
dostluk;yıllarca görüşemeseler bile,yıllar sonra gerçekleşen ilk görüşmede sanki daha dün berabermişçesine yadırgamadan davranabilen insanların arasındaki bağdır.
dostluk sadece hüznü,üzüntüyü paylaşmak değil;sevinci,mutluluğu canı gönülden,kıskanmadan paylaşabilmektir.
