aynı yemeği yediğim, annesini annem gibi sevdiğim, her şeyine dahil olmak istediğim insanların beni siklememesi. sıkıldım artık, yoruldum.. bütün çocukluk arkadaşlarım neredeyse bana onlar için değerli olmadığımı hissettirdi. insanlara ön görüyle yaklaşıyorum bu yüzden artık. ve harbiden sıkıldım. yanımda, yakınımda istediğim o kadar insan var ama mertebeleri hep boş.. yürümüyor böyle.
zaman zaman karşılaşılabilen bir durumdur. hatta çok yakın bir geçmişte benim de karşılaştığım durumdur.
dost dediğim insanın sevgilisi ile buluşmak için ailesine karşı beni kullanmasından sonra; "bak xx ne senin annene ne de kendi anneme karşı mahcup olmak istemiyorum. bir gün bu yalanlar ortaya çıkacak ve ikimizinde onların yüzüne bakacak yüzümüz olmayacak." şeklinde çıkıştım kendisine. ve bu dost dediğim insan bana "sen beni yy'den kıskanıyor musun?" diyerek cevap verdi. 10 yıllık dostu için böyle düşünebilen insan boş değil de nedir?
