Sanırdım gündüzdü onlarla gecem
içimde ümitti dost bildiklerim
Ne zaman yıkılıp yere düştüysem
Bırakıp da gitti dost bildiklerim
Hepsi varken baharımda, yazımda:
Kışın bir burukluk kaldı ağzımda
Seneler senesi oysa gözümde
Cihana eşitti dost bildiklerim
Nerde o sözlere kandığım günler?
Her gülen yüzü dost sandığım günler
Acıdan kahrolup yandığım günler
Ta canıma yetti dost bildiklerim
Meydana çıkalı asil çehreler
Aydınlanmaz oldu artık geceler
Yalanlar tükendi, indi maskeler
Birer birer bitti dost bildiklerim
Korkar oldum bana *dostum* diyenden
Yoksa yok olandan, varsa yiyenden
Ne onlardan eser kaldı ne benden
Beni benden etti dost bildiklerim
kazıgı yedikten sonra, 'aaa işte o dost değilmiş ki' deyip siteminizi agzınıza tıkan dinleyicilerin tekrar tekrar tuzagına düşmemek için kullanılması gereken tabirdir.
cok yürüdüm, cok acıktım, gördüm ki dost diye de bişey yokmus. hepsi sadece bizim dost bildiklerimizmiş, yalanmıs. keske her seferinde kendimizi aldatamayacagımız noktalara geliş sebebimiz olmasalarmıs.
her ne yaşadıysa, yaşadığı şeyleri bu kadar ortak kelimelerle ifade eden ümit yaşar oğuzcan ve aynı içtenlikle bunu notalara döken muzaffer özpınarın eseridir..
içinde arabesk ezgileri barındıran şarkı. ille de zeki Müren yorumu dinlenmelidir. Hele paşanın o en sondaki isyanı var ya...
Yalanlar tükendi, düştü maskeler
Beni benden etti dost bildiklerim
Bırakıp da gitti dost bildiklerim
Terk Edip de gitti dost bildiklerim
Beni benden çaldı dost bildiklerim
Vicdanınızı sikeyim dost bildiklerim
