Söz konusu benim yeğenimse dondurmayı yerden alır, eliyle tozunu silkeler- artık ne kadar temizleyebilirse?- kaldığı yerden devam eder ki bizzat şahit oldum.
bu ifade her seferinde aynıdır. gözler küçülür, şaşkın bir ifade oluşur. kendi düşürdüğü için ağlayamaz. kafasında 2 soru vardır.
1- babam bana yeni dondurma alacak mı? (bu umut ışığıdır) 2- dondurmayı düşürdüm diye bana kızacaklar mı (bu korkudur)
yani çocuk için önemli olan dondurmanın düşmesi değil, sonrasında ne olacağıdır. baba yeni dondurma alırsa çocuk o düşen dondurmayı anında unutur. nereden mi biliyorum? şey, çocukken biraz sakardım da.
