asıl başlık: "dolmuşta yaşlı birine yer vermek isteyen çocuğuna izin vermeyen anne psikolojisi" olacak idi.
dolmuşlarda sık sık rastladığımız annelerdir. sizi bilmem ama ben çok sık rastlarım. 2 adet tek kişilik yer kalmıştır. birine anne, diğerine çocuk oturur. koridor tarafında olduklarından "dolmuşta yer verme zorunluluğundan(!)" en çok etkilenen kesim içerisindedirler. bu sırada yaşlı bir bayan biner arabaya. oraya doru yönelir tabi hemen. çocuk da kalkacak gibi hareketler yapmaya başlayınca, bir el tutar onu montundan ya da kolundan. " kızım kalkmasana! sen hastasın, yorgunsun vb" cümleleriyle birlikte.
annenin çocuğuna olan aşkı ve şefkatinin, yaşlı ve yardıma muhtaç birine edilmesi gereken yardımın ve edilmemesi durumunda oluşan vicdan sızlamasının; birbiriyle savaşı.
burda en merak edilen husus tabiki çocugun o an ne hissettiğidir.
bazıları yırtık olur annesi otur demese bile oturur bazıları da gariibim bunu yaparken annesine kızgınlığıyla yer vermemesinin verdiği hüzün bir yumak olur öylece mazlum mazlum yere bakıverir.
anaç duyguları gelişmekle kalmamış, aşmış olan annedir. acilen bilinçlendirilmesi ve böylelikle çocuğa eğitim veremeyeceğinin farkına vardırtılması gereken annedir.
çocuğu çok büyük olmayabilir. yani ayakta durabilecek kadar. ve annedir sonuçta çocuğu ayakta duramaz, düşebilir diye korkuyor da olabilir. malum dolmuş ve otobüslerin yolda gidiş şekli, ani frenleri...
ama o anneye yakışan kendi kalkıp yer vermektir.
böylece hem çocuğuna iyi örnek olacak, hem çocuğu ile ilgili ya ayakta düşerse gibi endişelerinden kurtulmuş olacaktır.
yer vermek, örnek olmak, çocuklarımızı da bu terbiyede yetiştirmek lazım.
