ilginç varlık insanoğlu. keder hepsinde var. çoğu zaman yapmacık gülüşlere kendilerini kaptırıp sahte kahkalarıyla dolduruyorlar odaları, evleri, işyerlerini, sokakları...
ama dolmuşlar. hayatın gerçeklerinin insanın suratına vurduğu yegane mekanlardan biri. neden peki? çünkü insanlar geleceği ve geçmişi düşünmek için ayırdıkları zamanın büyük bir kısmını dolmuşta harcıyorlar.
şöyle bakıyorum otobüsdeki, minibüsdeki suratlara, düşünceli ve karamsar. 3 arkadaş üniversite öğrencisi ortak esprilerine gülerler iken kaptan sinirli ve itici "acele et abla acele et. bak dakkayla çalışıyoruz". muavin koltuğunda ise yegane dostu veya yoldan binmiş sıradan yurdum insanı ile memleketten bahsediyorlar.
öğrenciler gülüyor dedim ya, dertlisi de çok onların. ayın sonuna kadar parasını denkleştirmek için yol masrafından kısıp -dolasıyla mutsuzluğuyla yüzleşmeyip- evde daha fazla ders çalışıp okula gitmeyenlerini de bildim ben.
çeşit çeşit insanımız var bizim. mesela memur ahmet abi. ekmeği kucağında sıkkın. kirayı mı yoksa oğlanın okul masraflarını mı düşünüyor dersiniz? bilemeceğim...
mesela ben. ne bekledim, ne oldu. hayal ettiğim iş bu muydu, dolmuşa binip ayakta kalacak ilk yolcu olacağıma dair gerçekleri pek düşünmemiştim. bu bile mutsuz etmeye yetti beni.
oturunca uyurum, yol uzun sızarım ben deyip, mutsuzluklarının nedenlerini düşünmek için ayakta gidip soğuk dolmuş demirlerine tutunan insanlar tanıdım ben. "müsait bir yerde" dedikten sonra bile bir ışık göremedim gözlerinde. sanki daha bir karamsarlığa boğulmuştu. işe yaramamıştı ayakta kalmak.
türbanlı kadınlar biniyor, mini etekli bayanlar iniyor, kan ve bayrak diyenlerin ardından "allah'a şükür" diyenleri görüyorum dolmuşlarda. koministi faşisti de biniyor bu dört tekere. hepsi mutsuz hepsi. hepsi uzak diyarların çıkışı olmayan düşüncelerini donuk gözlerle dünyaya yansıtıyorlar.
yüzleşiyor insanlar kendileriyle. ama hepsi mutsuz. niye diye soruyorum kendime, sen de mutsuzsun diyor bir ses.
ah bak koltuk boşaldı. en iyisi kestireyim ben biraz...
işlerine ve okullarına giderken bütün sıkıntıyı dolmuşta düşünen, akşam dönüşte aynı duyguları yaşadığından ötürü; çalkalanmamış ayran gibi, yoğurdu dibinde kalan insanlardır.
iki hafta önce bu başlığa tey tey diyerek aa bu benim lan diye bakınıztırabilirdim, ama ben de bu sorunu fark edince her gün 4 kilometre yolu yürür oldum. ta ki köprüden yuvarlanana kadar.
çünkü gün içinde takındığın bütün tavırlardan kurtulmuşsundur , çünkü gün bitmiştir, çünkü her bitiş gibi hüzünlüdür ,çünkü ne güleryüz göstermek zorundasındır ne çabalamak zorundasındır, çünkü o yolculuk boyunca hiç olmadığın kadar sen olmuşsundur.
(bkz: ezginin günlüğünün dolmuş fantezisi)
arka koltukta unutulmuş olan insan, kadıköy den geçmeyecek kadar aşk acısı yaşamış kartal-kadıköy dolmuş şoförü.
