hayatın nekadar acımasız olduğunun farkedildiği anlardan birtanesidir. aynı zamanda ebeveynlerinizle aynı evde yaşıyor olduğunuzun da göstergesidir..
diyelim ki hafızanızı kaybettiniz; açın derin dondurucuyu, carte dor kutusunda bezelye varsa telaşa kapılmanıza gerek yok anneniz yakınlarda bi yerdedir zaten. onu bulamazsanız eğer aliminyum folyaya sarılıp kendine sucuk havası vermiş havuçta iş görür.
götünüzden şipir şipir ter aktığı ağustos sıcağında buzdolabı kapağında görüp tepenize dikmeye yeltendiğiniz 2,5 litrelik coca cola şişesinden pekmez çıkması kadar iğrenç değildir.
buzlukta birkaç gündür gözünüze çarpmaktadır zaten ve istediğiniz zaman dondurma yiyebileceğinizi bilmenin hafifliği ile günlerinizi geçiriyorsunuzdur. derken işte o an gelir, canınızın dondurma yemek istediği o an.. elinizi uzatırsınız ve aynı anda içinizden de dersiniz ki: ooo, hem de çikolatalı! heh heh..
ne yazık ki o kısacık süren mutluluk anı yerini az sonra hüzne bırakacaktır.
aslına bakarsanız beni şaşırtmayan durumdur; zira annem küçük süprizler yapmayı seven biridir. beni ancak carte dor kutusundan dondurma çıkması şaşırtır.
bir diğer versiyonu süt kokusundan dahi iğrenen, kokuyu duyunca midesi bulanan bünyenin ayran şişesinden doldurduğu sıvının süt olduğunu ağız dolusu püskürterek acı bir şekilde farketmesidir.*
kola şişesinin içindeki koyu renkli sıvının pekmez olması, ya da nutella kavanozunun içinden keten tohumu çıkması gibidir. büyük bir hayal kırıklığıdır. "aaa, nutella varmış, yuppi" diye sevindiğin şey keten tohumudur, daha ne olsun.
