ne diyeceğimi bilemiyorum be sözlük. inanın şu an bilgisayar başında elinden oyuncağı alınmış çocuk gibi ağlıyor, uçmayı bilmediğinden yere düşen ve bir insanın avucunda ürkek, şaşkın etrafına bakan yavru kuş gibi titriyorum. bilmiyordum, bu kadar sevildiğimi yeminle bilmiyordum. o her kelimesi bir ihanet tefrikası, bir iğrençlik abidesi olan entrye yağan eksi oylar ve ardından böylesine dokunaklı bir şiir beni benden aldı. gözyaşlarım yanağımdan süzülürken, dudaklarımın arasından neredeyse kendimin bile duyamayacağı kadar sessiz bir şekilde şu kelimeler dökülüyor: ' teşekkür ederim... sizi seviyorum, sizi çok seviyorum'
ey güzel insanlar; sizler ki benim gibi bir maralı bu vahşi hayvana parçalatmadınız, bundan kelli bilin ki ben de her an sizlerin yardımına koşmaya hazırım. ben gibi bir dela, bir naçar ne yapabilir sizin için bilemiyorum amma bakarsınız gün gelir ben de sizin yaralı parmağınıza teşaşür ederim.
sizi seviyorum dostlarım. şer odaklarıyla mücadelemde beni yalnız bırakmadığınız için ne kadar teşekkür etsem azdır. dergahınıza sabah namazıyla kalkıp geceyarısına dek ormandaki en düz odunları taşısam, sapı ellerimi kesen tenekelerle galonlarca su getirsem yine ödeyemem hakkınızı. o kadar büyüksünüz ki...
