aniden rahatsızlanıp soluğu en yakın özel hastanede almıştım, özel olmasına vurgu yapma sebebim doktorların hastalara daha ilgili davranacağı beklentisiydi ve utanarak eklemek durumundayım fakat devlet hastaneleri fakir kokuyordu; ter, demir para, çok giyilmiş ayakkabı... o zaman içerisinde yakınlarım benden epey uzaktaydılar, tektim.
acile girdiğimde neredeyse ince bedenim yere yığılacaktı, durumun farkına varan hemşire benimle ilgilenmeye başladı birkaç soru sorduktan sonra bekleyin doktor bey gelecek diyerek ayrıldı. uzun sürmedi saniyelerin ardından uzun boylu gür saçlı kumral bir doktor içeriye girdi. hemşireye anlattım konuşmak istemiyorum lütfen ne yapacaksanız yapın dememe rağmen tebessümünü hem koruyor hem de ilgisini eksik etmiyordu, iğneden sonra uzanmak için gözlem odasına girdiğimde sürekli yanıma geliyordu. baygın bir şekilde yatarken beni inceliyor olma ihtimalini hiç düşünememiştim. o kadar çok odaya gelmişti ki sonunda lütfen artık birşey istemiyorum uyuyacağım demiştim.
gözlerimi nerdeyse 2 saat sonra açabilmiş kendimi iyi hissetmeye başlamıştım. doğrulduğumda birden başım dönmüş ayakkabılarımın nerede olduğunu arıyordum şaşkın şaşkın tam o sırada doktor kapıda yeniden belirmişti, kısık bir sesle gidiyor musun? dedi. evet dedim iyileştim çıkacağım. numaran lazım dedi kaydın için, sersem halimle numara vermiş kafamı ona çevirmeden çıkmıştım.
akşam eve vardığımda yabancı numaradan gelen mesaj ve içeriği beni şaşırtmıştı o sırada anlamıştım numarayı bahane ederek istediğini. neden beni bu kadar merak ettiğini anlayamadım dediğimde aldığım cevap beni hayal kırıklığına uğratmakla kalmamış doktorlara olan saygımı yitirtmişti, sen benden etkilenmedin mi suali karşısında ne diyeceğimi bilememiş öfkelenmiş ve bunu da ona göstermekte tereddüt etmemiştim.
isminin önüne ünvan alarak her zaman her şekilde ilgi göreceğini sanan ahmaklar, ne kadar basit ne kadar ucuzsunuz.
