Bir burukluk hissettim o an. içimden 2 yılda bütünleştiğim bir parçam çıkıyordu sonuçta.
Her ne kadar inci gibi dişlerin hayalini kursam da, o an gözlerimin önünden diş telleriyle yaşadığımız maceralar geldi.
Mesela doktorun yiyecekleri ısırma demesine rağmen kocaman ısırık attığım adana dürümü ve ardından kopan braketi anımsadım...
Her yemekten sonra banyoya koştuğum zamanları, toplum içinde güldüğüm an "aaaa ağzında tel var zor olmuyor mu" gibi sorular ve anılar canlandı.
ben bütün dişlerimi sökmüşler gibi hissetmiştim. braketler öyle çok yer kaplıyormuş ki ağzımda nasıl beslenmişim o kadar zaman hayret. ama yine de dilimi dişlerimin üzerinde gezdirdiğimde aldığım o pürüzsüzlük hissinin tarifi yok.
