yaşam dalga fonksiyonun tek bir ihtimale çöküşü gibi. bu çöküş açıkçası beni hayal kırıklığına uğratıyor. neden diğer ihtimalleri yaşayamıyorum diyorum bazen. planck süresi içerisinde aldığım her karar benim kaderimi oluşturuyor. bir an bunun farkına varıp "evet, şimdi kararımı değiştirip bu yöne gideceğim" desem bile her zaman öbür yönde ne olduğunu merak edeceğimi biliyorum. bu hayatta aynı anda gerçekleşebilecek yalnızca tek bir atış şansınız var ve bazen hangi atışın doğru olduğu konusunda emin olamıyorum. eğer tüm ihtimalleri yaşayabilseydim bile sonunda bilinçsiz parçalarımın evrenin dört bir yanına dağılıp birbirleriyle artık iletişim kuramayacağı gerçeği yağmur sonrası gökkuşaklarını simsiyah bir tabuta dönüştürüyor . işte bu noktada her şey anlamsızlaşmaya başlıyor.
