son 15-20 sene içerisinde hızla gelişen televizyonculuğun getirisi malesef samimiyetsizlik oldu. para uğruna girilen kılıflar ve kılıklar insanları soğuttu ve daha da kötüsü bu samimiyetsizliklerine alıştırdı. "kimin eli kimin cebinde belli değil" tarzı diziler son on yıla damgasını vurdu, vurmaya da devam etmekte. yengesiyle birlikte olanlar, gizli gizli en kral arkadaşının bacısını gagalayanlar, can kardeşinin karısını ayartanlar vs. derken, televizyon insan ahlakını iyice hipnotize etti. bu sayılanların hepsi artık toplum insanımızın normali haline geldi. halbuki o samimi aile yaşantısının, komşuluğun, dar gelirliliğin anlatıldığı efsane dizilerimiz nasılda inivermişti kalplerimizin derinliklerine. ara ara gözlerimizden yaş getiren sahnelerin samimiyeti nereden geliyordu? ahşap evlerin, yağmurlu havaların, birbirlerine sımsıkı bağlı aile bireylerinin, tek yürek komşulukların hikayesi miydi bizleri o yıllarda ekrana bağlayan? yoksa o oyuncuların yetenekleri miydi bu dizileri bu kadar efsane ve samimi kılan?
şimdilerde "bizimkiler","süper baba","mahallenin muhtarları","baba evi","ikinci bahar","ekmek teknesi" gibi dizilerin yerlerini "pis yedili","arka sıradakiler","leyla ile mecnun","aşkı memnu" gibi toplum yaşantısının, aile ahlak anlayışının ve kültürel/tarihsel değerlerimizin içine eden diziler aldı. gelen gideni televizyon dünyasında mumla aratıyormuş hakikaten. bir kenarda az parayla, kısıtlı şartlarla çekilen ama on yıldan fazla süren diziler, diğer bir kenarda çöpe atılan tonla para ve kullanılan yeni teknolojilerle çekilen dizilerin birkaç aylık ömürleri. bu diziler insanımız yeterli ayrımı yapabildiği için mi yayından kaldırılıyor yoksa oyuncuların para istekleri karşılanamadığı için mi bilinmez ama bir on yıl daha böyle devam ederse işin ucu iyi gözükmüyor...
yerli dizilerin her bölümünün çok uzun zamana yayılması yüzünden gerçekleşen durum. bu yüzden konu toparlanamıyor ve lastik gibi uzuyor. seyirci hep bir şey olacak diye bekliyor ama bir şey olamıyor. 40 dakikalık bir süreye olayları sığdırmak ise çok sağlam, zeki bir yazar ekibini gerektirir. türkiye'de dizi bölümlerinin süreleri bu kadar uzunken iyi bir şey çıkması çok zor.
yazarın çok yerinde bir tespitidir. yeni dizilerde ambalajı güzel ama içi boş oyuncuları izliyoruz. şöyle bir katkı yapmak isterim. gerek sinemada gerekse dizilerde her çağın güzel kadınları vardır. bir dönemin güzel kadınları türkan şoray, fatma girik, gülşen bubikoğlu ve filiz akın'dı ve gerçekten baktığınız zaman görünüşüyle fiziğiyle konuşmasıyla mimikleriyle insanlarda hayranlık uyandırırlardı. şimdi ise beren saat hazal kaya gibi duruştan yoksun, sıradan bile olmayacak güzellikte boş bakan oyunculuktan bihaber sünepe tipleri güzel kadın diye sunuyorlar.
kocakafalı kütüklerin ve emeklilik için pirim gününü doldurmaya çalışan yarmaların liseli dizilerinde oynaması da bunda önemli bir etkendir. ama liseli işte ne beklersin, bizim bebeler de bunu ergen sanıp izliyor. pis yedili diye bir dizi var, oturdum yarım saat izledim. dedim herhalde kurtlar vadisi gibi bişey. ohaa, liseli dizisiymiş lan.
hele bir de muhteşem yüzyıl vardır ki tarihimizin içine etmiştir. yeni nesil bu diziyi izleyipte atalarını böyle tanıyacaksa olmaz olsun öyle dizi. koskoca bir osmanlı imparatorluğu'nun en parlak döneminin anlatıldığı dizide, sultan süleyman han karı düşkünü abazan bir adam imajına sokulmuş, harem tabir caiz ise kerhane kılıfına sokulmuş, koskoca bir islam imparatorluğunun kadınları memeleri pörtlemiş şekilde ortalıkta gezmekte. para uğruna, reyting uğruna yapımcılar ve senaristler nasılda içine ediyor koskoca tarihin. ee tabi izleyici meme görmek istiyor, gizli gizli sevişme sahneleri görmek istiyor, kimin eli kimin cebinde belli değil tarzı dizileri izlemek istiyor. yapımcılar da haklı ne yapsınlar...
